Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

go in God's name

  • 1 omen

    ōmen (old form osmen), ĭnis, n. [omen quod ex ore primum elatum est, osmen dictum, Varr. L. L. 6, § 76 Müll.; cf.:

    osmen, e quo s extritum,

    id. ib. 7, § 97: omen velut oremen, quod fit ore augurium, quod non avibus aliove modo fit, Fest. p 195 Müll.; perh. orig. osmen, for ausmen; root audio, that which is heard; hence, in gen.].
    I.
    Lit., any indication or action regarded as a foreboding, a foreboding, prognostic, sign, token, omen (class.; cf.

    prodigium): di te deaeque omnes faxint cum istoc omine,

    with your forebodings, Plaut. Most. 2, 2, 33:

    neque solum deorum voces Pythagoraei observaverunt, sed etiam hominum, quae vocant omina,

    Cic. Div. 1, 45. 102:

    ea quae divina testimonia vocant, ex responsis, oraculis, ominibus,

    Quint. 5, 7, 35: mi pater, inquit (filiola L. Pauli), Persa (catellus) periit. Tum ille Accipio, inquit, mea filia, omen, I take it as a good omen (of a victory over king Perses), Cic. Div. 1, 46, 103:

    ingens omen magni triumphi,

    Juv. 4, 125:

    qui discedens mecum ita locutus est, ut ejus oratio omen fati videretur,

    Cic. Phil. 9, 4, 9:

    quibus Antonius (o di immortales, avertite et detestamini, quaeso hoc omen!) urbem se divisurum esse promisit,

    id. ib. 4, 4, 10; cf.:

    atque hoc quidem detestabile omen avertat Juppiter,

    id. ib. 11, 5, 11; id. Div. 2, 40, 83:

    exire malis ominibus,

    id. Sest. 33, 72:

    quam (rem) tu ipse ominibus optimis prosequeris,

    id. Fam. 3, 12, 2: cum bonis ominibus incipere, Liv. praef. fin.:

    i secundo omine,

    go in God's name, good luck attend you, Hor. C. 3, 11, 50:

    impios parrae recinentis omen Ducat,

    id. ib. 3, 27, 1:

    (Mater juvenem) Votis, ominibus et precibus vocat,

    id. ib. 4, 5, 13:

    quod di prius omen in ipsum convertant,

    Verg. A. 2, 190:

    quod acceperunt pro omine,

    Vulg. 3 Reg. 20, 33.—
    II.
    Transf.
    A.
    A solemn assurance. condition. eā lege atque omine, ut, etc., Ter. And. 1, 2, 29.—
    B.
    A solemn usage:

    hic sceptra accipere et primos attollere fasces Regibus omen erat,

    Verg. A. 7, 174.—
    C.
    Prima omina = nuptiae, as accompanied with auspices, Verg. A. 1, 346; cf.:

    Contineant nobis omina prima fidem,

    Prop. 3, 20, 24 (4, 20, 14 M.).

    Lewis & Short latin dictionary > omen

  • 2 osmen

    ōmen (old form osmen), ĭnis, n. [omen quod ex ore primum elatum est, osmen dictum, Varr. L. L. 6, § 76 Müll.; cf.:

    osmen, e quo s extritum,

    id. ib. 7, § 97: omen velut oremen, quod fit ore augurium, quod non avibus aliove modo fit, Fest. p 195 Müll.; perh. orig. osmen, for ausmen; root audio, that which is heard; hence, in gen.].
    I.
    Lit., any indication or action regarded as a foreboding, a foreboding, prognostic, sign, token, omen (class.; cf.

    prodigium): di te deaeque omnes faxint cum istoc omine,

    with your forebodings, Plaut. Most. 2, 2, 33:

    neque solum deorum voces Pythagoraei observaverunt, sed etiam hominum, quae vocant omina,

    Cic. Div. 1, 45. 102:

    ea quae divina testimonia vocant, ex responsis, oraculis, ominibus,

    Quint. 5, 7, 35: mi pater, inquit (filiola L. Pauli), Persa (catellus) periit. Tum ille Accipio, inquit, mea filia, omen, I take it as a good omen (of a victory over king Perses), Cic. Div. 1, 46, 103:

    ingens omen magni triumphi,

    Juv. 4, 125:

    qui discedens mecum ita locutus est, ut ejus oratio omen fati videretur,

    Cic. Phil. 9, 4, 9:

    quibus Antonius (o di immortales, avertite et detestamini, quaeso hoc omen!) urbem se divisurum esse promisit,

    id. ib. 4, 4, 10; cf.:

    atque hoc quidem detestabile omen avertat Juppiter,

    id. ib. 11, 5, 11; id. Div. 2, 40, 83:

    exire malis ominibus,

    id. Sest. 33, 72:

    quam (rem) tu ipse ominibus optimis prosequeris,

    id. Fam. 3, 12, 2: cum bonis ominibus incipere, Liv. praef. fin.:

    i secundo omine,

    go in God's name, good luck attend you, Hor. C. 3, 11, 50:

    impios parrae recinentis omen Ducat,

    id. ib. 3, 27, 1:

    (Mater juvenem) Votis, ominibus et precibus vocat,

    id. ib. 4, 5, 13:

    quod di prius omen in ipsum convertant,

    Verg. A. 2, 190:

    quod acceperunt pro omine,

    Vulg. 3 Reg. 20, 33.—
    II.
    Transf.
    A.
    A solemn assurance. condition. eā lege atque omine, ut, etc., Ter. And. 1, 2, 29.—
    B.
    A solemn usage:

    hic sceptra accipere et primos attollere fasces Regibus omen erat,

    Verg. A. 7, 174.—
    C.
    Prima omina = nuptiae, as accompanied with auspices, Verg. A. 1, 346; cf.:

    Contineant nobis omina prima fidem,

    Prop. 3, 20, 24 (4, 20, 14 M.).

    Lewis & Short latin dictionary > osmen

  • 3 bellum

    bellum (ante-class. and poet. duel-lum), i, n. [Sanscr. dva, dvi, dus; cf. Germ. zwei; Engl. two, twice; for the change from initial du- to b-, cf. bis for duis, and v. the letter B, and Varr. L. L. 5, § 73 Mull.; 7, § 49 ib.], war.
    I.
    Form duellum: duellum, bellum, videlicet quod duabus partibus de victoria contendentibus dimicatur. Inde est perduellis, qui pertinaciter retinet bellum, Paul. ex Fest. p. 66, 17 Mull.:

    bellum antea duellum vocatum eo quod duae sunt dimicantium partes... Postea mutata littera dictum bellum,

    Isid. Orig. 18, 1, 9: hos pestis necuit, pars occidit illa duellis, Enn. ap. Prisc. p. 9, 861 P. (Ann. v. 549 Vahl.):

    legiones reveniunt domum Exstincto duello maximo atque internecatis hostibus,

    Plaut. Am. 1, 1, 35:

    quae domi duellique male fecisti,

    id. As. 3, 2, 13.—So in archaic style, or in citations from ancient documents:

    quique agent rem duelli,

    Cic. Leg. 2, 8, 21:

    aes atque ferrum, duelli instrumenta,

    id. ib. 2, 18, 45 (translated from the Platonic laws):

    puro pioque duello quaerendas (res) censeo,

    Liv. 1, 32, 12 (quoted from ancient transactions); so,

    quod duellum populo Romano cum Carthaginiensi est,

    id. 22, 10, 2:

    victoriaque duelli populi Romani erit,

    id. 23, 11, 2:

    si duellum quod cum rege Antiocho sumi populus jussit,

    id. 36, 2, 2;

    and from an ancient inscription' duello magno dirimendo, etc.,

    id. 40, 52, 5.— Poet.:

    hic... Pacem duello miscuit,

    Hor. C. 3, 5, 38:

    cadum Marsi memorem duelli,

    id. ib. 3, 14, 18:

    vacuum duellis Janum Quirini clausit,

    id. ib. 4, 15, 8; cf. id. Ep. 1, 2, 7; 2, 1, 254; 2, 2, 98; Ov. F. 6, 201; Juv. 1, 169— [p. 227]
    II.
    Form bellum.
    A.
    War, warfare (abstr.), or a war, the war (concr.), i.e. hostilities between two nations (cf. tumultus).
    1.
    Specifying the enemy.
    a.
    By adjj. denoting the nation:

    omnibus Punicis Siciliensibusque bellis,

    Cic. Verr. 2, 5, 47, § 124:

    aliquot annis ante secundum Punicum bellum,

    id. Ac. 2, 5, 13:

    Britannicum bellum,

    id. Att. 4, 16, 13:

    Gallicum,

    id. Prov. Cons. 14, 35:

    Germanicum,

    Caes. B. G. 3, 28:

    Sabinum,

    Liv. 1, 26, 4:

    Parthicum,

    Vell. 2, 46, 2;

    similarly: bellum piraticum,

    the war against the pirates, Vell. 2, 33, 1.—Sometimes the adj. refers to the leader or king of the enemy:

    Sertorianum bellum,

    Cic. Phil. 11, 8, 18:

    Mithridaticum,

    id. Imp. Pomp. 3, 7:

    Jugurthinum,

    Hor. Epod. 9, 23; Vell. 2, 11, 1;

    similarly: bellum regium,

    the war against kings, Cic. Imp. Pomp. 17, 50. —Or it refers to the theatre of the war:

    bellum Africanum, Transalpinum,

    Cic. Imp. Pomp. 10, 28:

    Asiaticum,

    id. ib. 22, 64:

    Africum,

    Caes. B. C. 2, 32 fin.:

    Actiacum,

    Vell. 2, 86, 3:

    Hispaniense,

    id. 2, 55, 2.—
    b.
    With gen. of the name of the nation or its leader: bellum Latinorum, the Latin war, i. e. against the Latins, Cic. N. D. 2, 2, 6:

    Venetorum,

    Caes. B. G. 3, 16:

    Helvetiorum,

    id. ib. 1, 40 fin.;

    1, 30: Ambiorigis,

    id. ib. 6, 29, 4:

    Pyrrhi, Philippi,

    Cic. Phil. 11, 7, 17:

    Samnitium,

    Liv. 7, 29, 2.—
    c.
    With cum and abl. of the name.
    (α).
    Attributively:

    cum Jugurtha, cum Cimbris, cum Teutonis bellum,

    Cic. Imp. Pomp. 20, 60:

    belli causa cum Samnitibus,

    Liv. 7, 29, 3:

    hunc finem bellum cum Philippo habuit,

    id. 33, 35, 12:

    novum cum Antiocho instabat bellum,

    id. 36, 36, 7; cf. id. 35, 40, 1; 38, 58, 8; 39, 1, 8; 44, 14, 7.—
    (β).
    With cum dependent on the verb:

    quia bellum Aetolis esse dixi cum Aliis,

    Plaut. Capt. prol. 59:

    novi consules... duo bella habuere... alterum cum Tiburtibus,

    Liv. 7, 17, 2; esp. with gero, v. 2. b. a infra.—
    d.
    With adversus and acc. of the name.
    (α).
    Attributively:

    bellum adversus Philippum,

    Liv. 31, 1, 8:

    bellum populus adversus Vestinos jussit,

    id. 8, 29, 6.—
    (β).
    With adversus dependent on the verb: quod homines populi Hermunduli adversus populum Romanum bellum fecere, Cincius ap. Gell. 16, 14, 1: nos pro vobis bellum suscepimus adversus Philippum. Liv. 31, 31, 18:

    ut multo acrius adversus duos quam adversus unum pararet bellum,

    id. 45, 11, 8:

    bellum quod rex adversus Datamem susceperat,

    Nep. Dat. 8, 5.—
    e.
    With contra and acc.:

    cum bellum nefarium contra aras et focos, contra vitam fortunasque nostras... non comparari, sed geri jam viderem,

    Cic. Phil. 3, 1, 1:

    causam belli contra patriam inferendi,

    id. ib. 2, 22, 53.—
    f.
    With in and acc. (very rare):

    Athenienses in Peloponnesios sexto et vicesimo anno bellum gerentes,

    Nep. Lys. 1, 1.—
    g.
    With inter and acc.:

    hic finis belli inter Romanos ac Persea fuit,

    Liv. 45, 9, 2.—
    h.
    With apud and acc.:

    secutum est bellum gestum apud Mutinam,

    Nep. Att. 9, 1.—
    k.
    With dat. of the enemy after inferre and facere, v. 2. a. k infra.—
    2.
    With verbs.
    a.
    Referring to the beginning of the war.
    (α).
    Bellum movere or commovere, to bring about, stir up a war:

    summa erat observatio in bello movendo,

    Cic. Off. 1, 11, 37:

    bellum commotum a Scapula,

    id. Fam. 9, 13, 1:

    nuntiabant alii... in Apulia servile bellum moveri,

    Sall. C. 30, 2:

    is primum Volscis bellum in ducentos amplius... annos movit,

    Liv. 1, 53, 2:

    insequenti anno Veiens bellum motum,

    id. 4, 58, 6:

    dii pium movere bellum,

    id. 8, 6, 4; cf. Verg. A. 10, 627; id. G. 1, 509; so,

    concitare,

    Liv. 7, 27, 5; and ciere ( poet.), Verg. A. 1, 541; 6, 829; 12, 158.—
    (β).
    Bellum parare, comparare, apparare, or se praeparare bello, to prepare a war, or for a war:

    cum tam pestiferum bellum pararet,

    Cic. Att. 9, 13, 3:

    bellum utrimque summopere parabatur,

    Liv. 1, 23, 1; cf. id. 45, 11, 8 (v. II. A. 1. d. b supra); Nep. Hann. 2, 6; Quint. 12, 3, 5; Ov. M. 7, 456; so,

    parare alicui,

    Nep. Alcib. 9, 5:

    bellum terra et mari comparat,

    Cic. Att. 10, 4, 3:

    tantum bellum... Cn. Pompeius extrema hieme apparavit, ineunte vere suscepit, media aestate confecit,

    id. Imp. Pomp. 12, 3, 5:

    bellum omnium consensu apparari coeptum,

    Liv. 4, 55, 7:

    numquam imperator ita paci credit, ut non se praeparet bello,

    Sen. Vit. Beat. 26, 2.—
    (γ).
    Bellum differre, to postpone a war:

    nec jam poterat bellum differri,

    Liv. 2, 30, 7:

    mors Hamilcaris et pueritia Hannibalis distulerunt bellum,

    id. 21, 2, 3; cf. id. 5, 5, 3.—
    (δ).
    Bellum sumere, to undertake, begin a war (not in Caesar):

    omne bellum sumi facile, ceterum aegerrume desinere,

    Sall. J. 83, 1:

    prius tamen omnia pati decrevit quam bellum sumere,

    id. ib. 20, 5:

    de integro bellum sumit,

    id. ib. 62, 9:

    iis haec maxima ratio belli sumendi fuerat,

    Liv. 38, 19, 3:

    sumi bellum etiam ab ignavis, strenuissimi cujusque periculo geri,

    Tac. H. 4, 69; cf. id. A. 2, 45; 13, 34; 15, 5; 15, 7; id. Agr. 16.—
    (ε).
    Bellum suscipere (rarely inire), to undertake, commence a war, join in a war:

    bellum ita suscipiatur ut nihil nisi pax quaesita videatur,

    Cic. Off. 1, 23, 80:

    suscipienda quidem bella sunt ob eam causam ut, etc.,

    id. ib. 1, 11, 35:

    judicavit a plerisque ignoratione... bellum esse susceptum,

    join, id. Marcell. 5, 13; id. Imp. Pomp. 12, 35 (v. supra):

    cum avertisset plebem a suscipiendo bello,

    undertaking, Liv. 4, 58, 14:

    senatui cum Camillo agi placuit ut bellum Etruscum susciperet,

    id. 6, 9, 5:

    bella non causis inita, sed ut eorum merces fuit,

    Vell. 2, 3, 3.—
    (ζ).
    Bellum consentire = bellum consensu decernere, to decree a war by agreement, to ratify a declaration of war (rare):

    consensit et senatus bellum,

    Liv. 8, 6, 8:

    bellum erat consensum,

    id. 1, 32, 12.—
    (η).
    Bellum alicui mandare, committere, decernere, dare, gerendum dare, ad aliquem deferre, or aliquem bello praeficere, praeponere, to assign a war to one as a commander, to give one the chief command in a war:

    sed ne tum quidem populus Romanus ad privatum detulit bellum,

    Cic. Phil. 11, 8, 18:

    populus Romanus consuli... bellum gerendum dedit,

    id. ib.:

    cur non... eidem... hoc quoque bellum regium committamus?

    id. Imp. Pomp. 17, 50:

    Camillus cui id bellum mandatum erat,

    Liv. 5, 26, 3:

    Volscum bellum M. Furio extra ordinem decretum,

    id. 6, 22, 6:

    Gallicum bellum Popilio extra ordinem datum,

    id. 7, 23, 2:

    quo die a vobis maritimo bello praepositus est imperator,

    Cic. Imp. Pomp. 15, 44:

    cum ei (bello) imperatorem praeficere possitis, in quo sit eximia belli scientia,

    id. ib. 16, 49:

    hunc toti bello praefecerunt,

    Caes. B. G. 5, 11 fin.:

    alicui bellum suscipiendum dare,

    Cic. Imp. Pomp. 19, 58:

    bellum administrandum permittere,

    id. ib. 21, 61.—
    (θ).
    Bellum indicere alicui, to declare war against (the regular expression; coupled with facere in the ancient formula of the pater patratus), also bellum denuntiare: ob eam rem ego... populo Hermundulo... bellum (in)dico facioque, Cincius ap. Gell. 16, 14, 1:

    ob eam rem ego populusque Romanus populis... Latinis bellum indico facioque,

    Liv. 1, 32, 13:

    Corinthiis bellum indicamus an non?

    Cic. Inv. 1, 12, 17:

    ex quo intellegi potest, nullum bellum esse justum nisi quod aut rebus repetitis geratur, aut denuntiatum ante sit et indictum,

    id. Off. 1, 11, 36; id. Rep. 3, 23, 35:

    bellum indici posse existimabat,

    Liv. 1, 22, 4:

    ni reddantur (res) bellum indicere jussos,

    id. 1, 22, 6:

    ut... nec gererentur solum sed etiam indicerentur bella aliquo ritu, jus... descripsit quo res repetuntur,

    id. 1, 32, 5; cf. id. 1, 32, 9; 2, 18, 11; 2, 38, 5; Verg. A. 7, 616.—
    (κ).
    Bellum inferre alicui (cf. contra aliquem, 1. e. supra; also bellum facere; absol., with dat., or with cum and abl.), to begin a war against ( with), to make war on:

    Denseletis nefarium bellum intulisti,

    Cic. Pis. 34, 84:

    ei civitati bellum indici atque inferri solere,

    id. Verr. 2, 1, 31, § 79:

    qui sibi Galliaeque bellum intulissent,

    Caes. B. G. 4, 16; Nep. Them. 2, 4; Verg. A. 3, 248:

    bellumne populo Romano Lampsacena civitas facere conabatur?

    Cic. Verr. 2, 1, 31, § 79:

    bellum patriae faciet,

    id. Mil. 23, 63; id. Cat. 3, 9, 22:

    civitatem Eburonum populo Romano bellum facere ausam,

    Caes. B. G. 5, 28; cf. id. ib. 7, 2;

    3, 29: constituit bellum facere,

    Sall. C. 26, 5; 24, 2:

    occupant bellum facere,

    they are the first to begin the war, Liv. 1, 14, 4:

    ut bellum cum Priscis Latinis fieret,

    id. 1, 32, 13:

    populus Palaepolitanis bellum fieri jussit,

    id. 8, 22, 8; cf. Nep. Dion, 4, 3; id. Ages. 2, 1.— Coupled with instruere, to sustain a war:

    urbs quae bellum facere atque instruere possit,

    Cic. Agr. 2, 28, 77.—Bellum facere had become obsolete at Seneca's time, Sen. Ep. 114, 17.—
    (λ).
    Bellum oritur or exoritur, a war begins:

    subito bellum in Gallia ex, ortum est,

    Caes. B. G. 3, 7:

    aliud multo propius bellum ortum,

    Liv. 1, 14, 4:

    Veiens bellum exortum,

    id. 2, 53, 1.—

    bellum

    (ante-class. and poet.

    duel-lum

    ), i, n. [Sanscr. dva, dvi, dus; cf. Germ. zwei; Engl. two, twice; for the change from initial du- to b-, cf. bis for duis, and v. the letter B, and Varr. L. L. 5, § 73 Mull.; 7, § 49 ib.], war.
    I.
    Form duellum: duellum, bellum, videlicet quod duabus partibus de victoria contendentibus dimicatur. Inde est perduellis, qui pertinaciter retinet bellum, Paul. ex Fest. p. 66, 17 Mull.:

    bellum antea duellum vocatum eo quod duae sunt dimicantium partes... Postea mutata littera dictum bellum,

    Isid. Orig. 18, 1, 9: hos pestis necuit, pars occidit illa duellis, Enn. ap. Prisc. p. 9, 861 P. (Ann. v. 549 Vahl.):

    legiones reveniunt domum Exstincto duello maximo atque internecatis hostibus,

    Plaut. Am. 1, 1, 35:

    quae domi duellique male fecisti,

    id. As. 3, 2, 13.—So in archaic style, or in citations from ancient documents:

    quique agent rem duelli,

    Cic. Leg. 2, 8, 21:

    aes atque ferrum, duelli instrumenta,

    id. ib. 2, 18, 45 (translated from the Platonic laws):

    puro pioque duello quaerendas (res) censeo,

    Liv. 1, 32, 12 (quoted from ancient transactions); so,

    quod duellum populo Romano cum Carthaginiensi est,

    id. 22, 10, 2:

    victoriaque duelli populi Romani erit,

    id. 23, 11, 2:

    si duellum quod cum rege Antiocho sumi populus jussit,

    id. 36, 2, 2;

    and from an ancient inscription' duello magno dirimendo, etc.,

    id. 40, 52, 5.— Poet.:

    hic... Pacem duello miscuit,

    Hor. C. 3, 5, 38:

    cadum Marsi memorem duelli,

    id. ib. 3, 14, 18:

    vacuum duellis Janum Quirini clausit,

    id. ib. 4, 15, 8; cf. id. Ep. 1, 2, 7; 2, 1, 254; 2, 2, 98; Ov. F. 6, 201; Juv. 1, 169— [p. 227]
    II.
    Form bellum.
    A.
    War, warfare (abstr.), or a war, the war (concr.), i.e. hostilities between two nations (cf. tumultus).
    1.
    Specifying the enemy.
    a.
    By adjj. denoting the nation:

    omnibus Punicis Siciliensibusque bellis,

    Cic. Verr. 2, 5, 47, § 124:

    aliquot annis ante secundum Punicum bellum,

    id. Ac. 2, 5, 13:

    Britannicum bellum,

    id. Att. 4, 16, 13:

    Gallicum,

    id. Prov. Cons. 14, 35:

    Germanicum,

    Caes. B. G. 3, 28:

    Sabinum,

    Liv. 1, 26, 4:

    Parthicum,

    Vell. 2, 46, 2;

    similarly: bellum piraticum,

    the war against the pirates, Vell. 2, 33, 1.—Sometimes the adj. refers to the leader or king of the enemy:

    Sertorianum bellum,

    Cic. Phil. 11, 8, 18:

    Mithridaticum,

    id. Imp. Pomp. 3, 7:

    Jugurthinum,

    Hor. Epod. 9, 23; Vell. 2, 11, 1;

    similarly: bellum regium,

    the war against kings, Cic. Imp. Pomp. 17, 50. —Or it refers to the theatre of the war:

    bellum Africanum, Transalpinum,

    Cic. Imp. Pomp. 10, 28:

    Asiaticum,

    id. ib. 22, 64:

    Africum,

    Caes. B. C. 2, 32 fin.:

    Actiacum,

    Vell. 2, 86, 3:

    Hispaniense,

    id. 2, 55, 2.—
    b.
    With gen. of the name of the nation or its leader: bellum Latinorum, the Latin war, i. e. against the Latins, Cic. N. D. 2, 2, 6:

    Venetorum,

    Caes. B. G. 3, 16:

    Helvetiorum,

    id. ib. 1, 40 fin.;

    1, 30: Ambiorigis,

    id. ib. 6, 29, 4:

    Pyrrhi, Philippi,

    Cic. Phil. 11, 7, 17:

    Samnitium,

    Liv. 7, 29, 2.—
    c.
    With cum and abl. of the name.
    (α).
    Attributively:

    cum Jugurtha, cum Cimbris, cum Teutonis bellum,

    Cic. Imp. Pomp. 20, 60:

    belli causa cum Samnitibus,

    Liv. 7, 29, 3:

    hunc finem bellum cum Philippo habuit,

    id. 33, 35, 12:

    novum cum Antiocho instabat bellum,

    id. 36, 36, 7; cf. id. 35, 40, 1; 38, 58, 8; 39, 1, 8; 44, 14, 7.—
    (β).
    With cum dependent on the verb:

    quia bellum Aetolis esse dixi cum Aliis,

    Plaut. Capt. prol. 59:

    novi consules... duo bella habuere... alterum cum Tiburtibus,

    Liv. 7, 17, 2; esp. with gero, v. 2. b. a infra.—
    d.
    With adversus and acc. of the name.
    (α).
    Attributively:

    bellum adversus Philippum,

    Liv. 31, 1, 8:

    bellum populus adversus Vestinos jussit,

    id. 8, 29, 6.—
    (β).
    With adversus dependent on the verb: quod homines populi Hermunduli adversus populum Romanum bellum fecere, Cincius ap. Gell. 16, 14, 1: nos pro vobis bellum suscepimus adversus Philippum. Liv. 31, 31, 18:

    ut multo acrius adversus duos quam adversus unum pararet bellum,

    id. 45, 11, 8:

    bellum quod rex adversus Datamem susceperat,

    Nep. Dat. 8, 5.—
    e.
    With contra and acc.:

    cum bellum nefarium contra aras et focos, contra vitam fortunasque nostras... non comparari, sed geri jam viderem,

    Cic. Phil. 3, 1, 1:

    causam belli contra patriam inferendi,

    id. ib. 2, 22, 53.—
    f.
    With in and acc. (very rare):

    Athenienses in Peloponnesios sexto et vicesimo anno bellum gerentes,

    Nep. Lys. 1, 1.—
    g.
    With inter and acc.:

    hic finis belli inter Romanos ac Persea fuit,

    Liv. 45, 9, 2.—
    h.
    With apud and acc.:

    secutum est bellum gestum apud Mutinam,

    Nep. Att. 9, 1.—
    k.
    With dat. of the enemy after inferre and facere, v. 2. a. k infra.—
    2.
    With verbs.
    a.
    Referring to the beginning of the war.
    (α).
    Bellum movere or commovere, to bring about, stir up a war:

    summa erat observatio in bello movendo,

    Cic. Off. 1, 11, 37:

    bellum commotum a Scapula,

    id. Fam. 9, 13, 1:

    nuntiabant alii... in Apulia servile bellum moveri,

    Sall. C. 30, 2:

    is primum Volscis bellum in ducentos amplius... annos movit,

    Liv. 1, 53, 2:

    insequenti anno Veiens bellum motum,

    id. 4, 58, 6:

    dii pium movere bellum,

    id. 8, 6, 4; cf. Verg. A. 10, 627; id. G. 1, 509; so,

    concitare,

    Liv. 7, 27, 5; and ciere ( poet.), Verg. A. 1, 541; 6, 829; 12, 158.—
    (β).
    Bellum parare, comparare, apparare, or se praeparare bello, to prepare a war, or for a war:

    cum tam pestiferum bellum pararet,

    Cic. Att. 9, 13, 3:

    bellum utrimque summopere parabatur,

    Liv. 1, 23, 1; cf. id. 45, 11, 8 (v. II. A. 1. d. b supra); Nep. Hann. 2, 6; Quint. 12, 3, 5; Ov. M. 7, 456; so,

    parare alicui,

    Nep. Alcib. 9, 5:

    bellum terra et mari comparat,

    Cic. Att. 10, 4, 3:

    tantum bellum... Cn. Pompeius extrema hieme apparavit, ineunte vere suscepit, media aestate confecit,

    id. Imp. Pomp. 12, 3, 5:

    bellum omnium consensu apparari coeptum,

    Liv. 4, 55, 7:

    numquam imperator ita paci credit, ut non se praeparet bello,

    Sen. Vit. Beat. 26, 2.—
    (γ).
    Bellum differre, to postpone a war:

    nec jam poterat bellum differri,

    Liv. 2, 30, 7:

    mors Hamilcaris et pueritia Hannibalis distulerunt bellum,

    id. 21, 2, 3; cf. id. 5, 5, 3.—
    (δ).
    Bellum sumere, to undertake, begin a war (not in Caesar):

    omne bellum sumi facile, ceterum aegerrume desinere,

    Sall. J. 83, 1:

    prius tamen omnia pati decrevit quam bellum sumere,

    id. ib. 20, 5:

    de integro bellum sumit,

    id. ib. 62, 9:

    iis haec maxima ratio belli sumendi fuerat,

    Liv. 38, 19, 3:

    sumi bellum etiam ab ignavis, strenuissimi cujusque periculo geri,

    Tac. H. 4, 69; cf. id. A. 2, 45; 13, 34; 15, 5; 15, 7; id. Agr. 16.—
    (ε).
    Bellum suscipere (rarely inire), to undertake, commence a war, join in a war:

    bellum ita suscipiatur ut nihil nisi pax quaesita videatur,

    Cic. Off. 1, 23, 80:

    suscipienda quidem bella sunt ob eam causam ut, etc.,

    id. ib. 1, 11, 35:

    judicavit a plerisque ignoratione... bellum esse susceptum,

    join, id. Marcell. 5, 13; id. Imp. Pomp. 12, 35 (v. supra):

    cum avertisset plebem a suscipiendo bello,

    undertaking, Liv. 4, 58, 14:

    senatui cum Camillo agi placuit ut bellum Etruscum susciperet,

    id. 6, 9, 5:

    bella non causis inita, sed ut eorum merces fuit,

    Vell. 2, 3, 3.—
    (ζ).
    Bellum consentire = bellum consensu decernere, to decree a war by agreement, to ratify a declaration of war (rare):

    consensit et senatus bellum,

    Liv. 8, 6, 8:

    bellum erat consensum,

    id. 1, 32, 12.—
    (η).
    Bellum alicui mandare, committere, decernere, dare, gerendum dare, ad aliquem deferre, or aliquem bello praeficere, praeponere, to assign a war to one as a commander, to give one the chief command in a war:

    sed ne tum quidem populus Romanus ad privatum detulit bellum,

    Cic. Phil. 11, 8, 18:

    populus Romanus consuli... bellum gerendum dedit,

    id. ib.:

    cur non... eidem... hoc quoque bellum regium committamus?

    id. Imp. Pomp. 17, 50:

    Camillus cui id bellum mandatum erat,

    Liv. 5, 26, 3:

    Volscum bellum M. Furio extra ordinem decretum,

    id. 6, 22, 6:

    Gallicum bellum Popilio extra ordinem datum,

    id. 7, 23, 2:

    quo die a vobis maritimo bello praepositus est imperator,

    Cic. Imp. Pomp. 15, 44:

    cum ei (bello) imperatorem praeficere possitis, in quo sit eximia belli scientia,

    id. ib. 16, 49:

    hunc toti bello praefecerunt,

    Caes. B. G. 5, 11 fin.:

    alicui bellum suscipiendum dare,

    Cic. Imp. Pomp. 19, 58:

    bellum administrandum permittere,

    id. ib. 21, 61.—
    (θ).
    Bellum indicere alicui, to declare war against (the regular expression; coupled with facere in the ancient formula of the pater patratus), also bellum denuntiare: ob eam rem ego... populo Hermundulo... bellum (in)dico facioque, Cincius ap. Gell. 16, 14, 1:

    ob eam rem ego populusque Romanus populis... Latinis bellum indico facioque,

    Liv. 1, 32, 13:

    Corinthiis bellum indicamus an non?

    Cic. Inv. 1, 12, 17:

    ex quo intellegi potest, nullum bellum esse justum nisi quod aut rebus repetitis geratur, aut denuntiatum ante sit et indictum,

    id. Off. 1, 11, 36; id. Rep. 3, 23, 35:

    bellum indici posse existimabat,

    Liv. 1, 22, 4:

    ni reddantur (res) bellum indicere jussos,

    id. 1, 22, 6:

    ut... nec gererentur solum sed etiam indicerentur bella aliquo ritu, jus... descripsit quo res repetuntur,

    id. 1, 32, 5; cf. id. 1, 32, 9; 2, 18, 11; 2, 38, 5; Verg. A. 7, 616.—
    (κ).
    Bellum inferre alicui (cf. contra aliquem, 1. e. supra; also bellum facere; absol., with dat., or with cum and abl.), to begin a war against ( with), to make war on:

    Denseletis nefarium bellum intulisti,

    Cic. Pis. 34, 84:

    ei civitati bellum indici atque inferri solere,

    id. Verr. 2, 1, 31, § 79:

    qui sibi Galliaeque bellum intulissent,

    Caes. B. G. 4, 16; Nep. Them. 2, 4; Verg. A. 3, 248:

    bellumne populo Romano Lampsacena civitas facere conabatur?

    Cic. Verr. 2, 1, 31, § 79:

    bellum patriae faciet,

    id. Mil. 23, 63; id. Cat. 3, 9, 22:

    civitatem Eburonum populo Romano bellum facere ausam,

    Caes. B. G. 5, 28; cf. id. ib. 7, 2;

    3, 29: constituit bellum facere,

    Sall. C. 26, 5; 24, 2:

    occupant bellum facere,

    they are the first to begin the war, Liv. 1, 14, 4:

    ut bellum cum Priscis Latinis fieret,

    id. 1, 32, 13:

    populus Palaepolitanis bellum fieri jussit,

    id. 8, 22, 8; cf. Nep. Dion, 4, 3; id. Ages. 2, 1.— Coupled with instruere, to sustain a war:

    urbs quae bellum facere atque instruere possit,

    Cic. Agr. 2, 28, 77.—Bellum facere had become obsolete at Seneca's time, Sen. Ep. 114, 17.—
    (λ).
    Bellum oritur or exoritur, a war begins:

    subito bellum in Gallia ex, ortum est,

    Caes. B. G. 3, 7:

    aliud multo propius bellum ortum,

    Liv. 1, 14, 4:

    Veiens bellum exortum,

    id. 2, 53, 1.—
    b.
    Referring to the carrying on of the war: bellum gerere, to carry on a war; absol., with cum and abl., per and acc., or in and abl. (cf.:

    bellum gerere in aliquem, 1. a. and f. supra): nisi forte ego vobis... cessare nunc videor cum bella non gero,

    Cic. Sen. 6, 18:

    cum Celtiberis, cum Cimbris bellum ut cum inimicis gerebatur,

    id. Off. 1, 12, 38:

    cum ei bellum ut cum rege Perse gereret obtigisset,

    id. Div. 1, 46, 103:

    erant hae difficultates belli gerendi,

    Caes. B. G. 3, 10:

    bellum cum Germanis gerere constituit,

    id. ib. 4, 6:

    Cn. Pompeius in extremis terris bellum gerebat,

    Sall. C. 16, 5:

    bellum quod Hannibale duce Carthaginienses cum populo Romano gessere,

    Liv. 21, 1, 1:

    alter consul in Sabinis bellum gessit,

    id. 2, 62, 3:

    de exercitibus per quos id bellum gereretur,

    id. 23, 25, 5:

    Chabrias bella in Aegypto sua sponte gessit,

    Nep. Chabr, 2, 1.—Sometimes bellum administrare only of the commander, Cic. Imp. Pomp. 15, 43; Nep. Chabr. 2, 1. —Also (very rare):

    bellum bellare,

    Liv. 8, 40, 1 (but belligerantes is absol., Enn. ap. Cic. Off. 1, 12, 38; Ann. v. 201 Vahl.);

    in the same sense: bellum agere,

    Nep. Hann. 8, 3. —As a synonym:

    bello persequi aliquem,

    Nep. Con. 4, 1; cf. Liv. 3, 25, 3.—
    (β).
    Trahere or ducere bellum, to protract a war:

    necesse est enim aut trahi id bellum, aut, etc.,

    Cic. Att. 10, 8, 2:

    bellum trahi non posse,

    Sall. J. 23, 2:

    belli trahendi causa,

    Liv. 5, 11, 8:

    morae qua trahebant bellum paenitebat,

    id. 9, 27, 5:

    suadere institui ut bellum duceret,

    Cic. Fam. 7, 3, 2:

    bellum enim ducetur,

    id. ad Brut. 1, 18, 6; Nep. Alcib. 8, 1; id. Dat. 8, 4;

    similarly: cum his molliter et per dilationes bellum geri oportet?

    Liv. 5, 5, 1.—
    (γ).
    Bellum repellere, defendere, or propulsare, to ward off, defend one ' s self against a war:

    bellum Gallicum C. Caesare imperatore gestum est, antea tantummodo repulsum,

    Cic. Prov. Cons. 13, 32:

    quod bellum non intulerit sed defenderit,

    Caes. B. G. 1, 44:

    Samnitium vix a se ipsis eo tempore propulsantium bellum,

    Liv. 8, 37, 5.—
    c.
    Referring to the end of a war.
    (α).
    Bellum deponere, ponere, or omittere, to give up, discontinue a war:

    in quo (i.e. bello) et gerendo et deponendo jus ut plurimum valeret lege sanximus,

    Cic. Leg. 2, 14, 34:

    (bellum) cum deponi victores velint,

    Sall. J. 83, 1:

    bellum decem ferme annis ante depositum erat,

    Liv. 31, 1, 8:

    nos depositum a vobis bellum et ipsi omisimus,

    id. 31, 31, 19:

    dicit posse condicionibus bellum poni,

    Sall. J. 112, 1:

    bellum grave cum Etruria positum est,

    id. H. Fragm. 1, 9 Dietsch:

    velut posito bello,

    Liv. 1, 53, 5:

    manere bellum quod positum simuletur,

    id. 1, 53, 7:

    posito ubique bello,

    Tac. H. 2, 52; cf. Hor. Ep. 2, 1, 93; Verg. A. 1, 291:

    omisso Romano bello Porsinna filium Arruntem Ariciam... mittit,

    Liv. 2, 14, 5.—
    (β).
    Bellum componere, to end a war by agreement, make peace:

    timerent ne bellum componeretur,

    Cic. Fam. 10, 33, 3:

    si bellum compositum foret,

    Sall. J. 97, 2:

    belli componendi licentiam,

    id. ib. 103, 3; cf. Nep. Ham. 1, 5; id. Hann. 6, 2; id. Alcib. 8, 3; Verg. A. 12, 109;

    similarly: bellum sedare,

    Nep. Dat. 8, 5.—
    (γ).
    Bellum conficere, perficere, finire, to finish, end a war; conficere (the most usual term) and perficere, = to finish a war by conquering; finire (rare), without implying success:

    is bellum confecerit qui Antonium oppresserit,

    Cic. Fam. 11, 12, 2:

    bellumque maximum conficies,

    id. Rep. 6, 11, 11:

    confecto Mithridatico bello,

    id. Prov. Cons. 11, 27; cf. id. Fam. 5, 10, 3; id. Imp. Pomp. 14, 42:

    quo proelio... bellum Venetorum confectum est,

    Caes. B. G. 3, 16; cf. id. ib. 1, 30; 1, 44; 1, 54; 3, 28;

    4, 16: bello confecto de Rhodiis consultum est,

    Sall. C. 51, 5; cf. id. J. 36, 1; 114, 3:

    neminem nisi bello confecto pecuniam petiturum esse,

    Liv. 24, 18, 11; cf. id. 21, 40, 11; 23, 6, 2; 31, 47, 4; 32, 32, 6;

    36, 2, 3: bello perfecto,

    Caes. B. C. 3, 18, 5; Liv. 1, 38, 3:

    se quo die hostem vidisset perfecturum (i. e. bellum),

    id. 22, 38, 7; 31, 4, 2; cf. id. 3, 24, 1; 34, 6, 12; Just. 5, 2, 11:

    neque desiturum ante... quam finitum aliqua tolerabili condicione bellum videro,

    Liv. 23, 12, 10: finito ex maxima parte.. [p. 228] italico bello, Vell. 2, 17, 1; Curt. 3, 1, 9; Tac. A. 15, 17; Just. 16, 2, 6; 24, 1, 8; Verg. A. 11, 116.—
    d.
    Less usual connections:

    bellum delere: non modo praesentia sed etiam futura bella delevit,

    Cic. Lael. 3, 11; cf. Nep. Alcib. 8, 4:

    alere ac fovere bellum,

    Liv. 42, 11, 5:

    bellum navare alicui,

    Tac. H. 5, 25:

    spargere,

    id. A. 3, 21; id. Agr. 38; Luc. 2, 682:

    serere,

    Liv. 21, 10, 4:

    circumferre,

    Tac. A. 13, 37:

    exercere,

    id. ib. 6, 31:

    quam celeriter belli impetus navigavit ( = quam celeriter navale bellum gestum est),

    Cic. Imp. Pomp. 12, 34; so Flor. 2, 2, 17:

    bellum ascendit in rupes,

    id. 4, 12, 4:

    bellum serpit in proximos,

    id. 2, 9, 4; cf. id. 2, 2, 15:

    bella narrare,

    Cic. Or. 9, 30:

    canere bella,

    Quint. 10, 1, 91:

    bella legere,

    Cic. Imp. Pomp. 10, 28.—
    3.
    As object denoting place or time.
    a.
    Proficisci ad bellum, to depart for the war.
    (α).
    Of the commander:

    consul sortitu ad bellum profectus,

    Cic. Phil. 14, 2, 4; cf. id. Cat. 1, 13, 33:

    ipse ad bellum Ambiorigis profectus,

    Caes. B. G. 6, 29, 4:

    ut duo ex tribunis ad bellum proficiscerentur,

    Liv. 4, 45, 7; cf. id. 6, 2, 9: Nep. Alcib. 4, 1; Sall. H. 2, 96 Dietsch. —Post-class.:

    in bellum,

    Just. 2, 11, 9; Gell. 17, 9, 8.—
    (β).
    Of persons partaking in a war:

    si proficiscerer ad bellum,

    Cic. Fam. 7, 3, 1. —
    b.
    Ad bellum mittere, of the commander, Cic. Imp. Pomp. 17, 50; 21, 62.—
    c.
    In bella ruere, Verg. A. 7, 782; 9, 182:

    in bella sequi,

    id. ib. 8, 547.—
    d.
    Of time.
    (α).
    In the locative case belli, in war, during war; generally with domi ( = domi militiaeque):

    valete, judices justissimi, domi bellique duellatores,

    Plaut. Capt. prol. 68; so,

    domi duellique,

    id. As. 3, 2, 13 (v. I. supra):

    quibuscunque rebus vel belli vel domi poterunt rem publicam augeant,

    Cic. Off. 2, 24, 85:

    paucorum arbitrio belli domique agitabatur,

    Sall. J. 41, 7:

    animus belli ingens, domi modicus,

    id. ib. 63, 2; Liv. 2, 50, 11; 1, 36, 6; so id. 3, 43, 1; cf.:

    bello domique,

    id. 1, 34, 12:

    domi belloque,

    id. 9, 26, 21; and:

    neque bello, neque domi,

    id. 4, 35, 3.—Without domi:

    simul rem et gloriam armis belli repperi,

    Ter. Heaut. 1, 1, 60 (where belli may be taken with gloriam; cf.

    Wagn. ad loc.): magnae res temporibus illis a fortissimis viris... belli gerebantur,

    Cic. Rep. 2, 32, 86.—
    (β).
    In bello or in bellis, during war or wars, in the war, in the wars; with adj.:

    ad haec quae in civili bello fecerit,

    Cic. Phil. 2, 19, 47; cf. id. ib. 14, 8, 22:

    in ipso bello eadem sensi,

    id. Marcell. 5, 14:

    in Volsco bello virtus enituit,

    Liv. 2, 24, 8:

    in eo bello,

    id. 23, 46, 6:

    in Punicis bellis, Plin.8, 14, 14, § 37: in bello Trojano,

    id. 30, 1, 2, § 5.—Without adj.:

    ut fit in bello, capitur alter filius,

    Plaut. Capt. prol. 25:

    qui in bello occiderunt,

    Cic. Fam. 9, 5, 2:

    quod in bello saepius vindicatum est in eos, etc.,

    Sall. C. 9, 4:

    non in bello solum, sed etiam in pace,

    Liv. 1, 15, 8; 2, 23, 2:

    in bello parta,

    Quint. 5, 10, 42; 12, 1, 28.—
    (γ).
    Abl. bello or bellis = in bello or in bellis (freq.); with adjj.: nos semper omnibus Punicis Siciliensibusque bellis amicitiam fidemque populi Romani secuti sumus. Cic. Verr. 2, 5, 47, § 124:

    bello Italico,

    id. Pis. 36, 87:

    Veienti bello,

    id. Div. 1, 44, 100:

    domestico bello,

    id. Planc. 29, 70:

    qui Volsco, Aurunco Sabinoque militassent bello,

    Liv. 23, 12, 11:

    victor tot intra paucos dies bellis,

    id. 2, 27, 1:

    nullo bello, multis tamen proeliis victus,

    id. 9, 18, 9:

    bello civili,

    Quint. 11, 1, 36.—With gen.:

    praesentiam saepe divi suam declarant, ut et apud Regillum bello Latinorum,

    Cic. N. D. 2, 2, 6:

    suam felicitatem Helvetiorum bello esse perspectam,

    Caes. B. G. 1, 40.—Without attrib.:

    qui etiam bello victis regibus regna reddere consuevit,

    Cic. Sest. 26, 57:

    res pace belloque gestas,

    Liv. 2, 1, 1:

    egregieque rebus bello gestis,

    id. 1, 33, 9; so id. 23, 12, 11:

    ludi bello voti,

    id. 4, 35. 3:

    princeps pace belloque,

    id. 7, 1, 9:

    Cotyn bello juvisse Persea,

    id. 45, 42, 7:

    bello parta,

    Quint. 5, 10, 15; cf. id. 7, 4, 22; Ov. M. 8, 19.—
    (δ).
    Inter bellum (rare):

    cujus originis morem necesse est... inter bellum natum esse,

    Liv. 2, 14, 2:

    inter haec bella consules... facti,

    id. 2, 63, 1.—
    4.
    Bellum in attributive connection.
    a.
    Justum bellum.
    (α).
    A righteous war, Cic. Off. 1, 11, 36 (v. II. A. 2. a. th supra):

    justum piumque bellum,

    Liv. 1, 23, 4:

    non loquor apud recusantem justa bella populum,

    id. 7, 30, 17; so Ov. M. 8, 58; cf.: illa injusta sunt bella quae sine causa suscepta sunt, Cic. Rep. 3, 23, 35.—
    (β).
    A regular war (opp. a raid, etc.):

    in fines Romanos excucurrerunt, populabundi magis quam justi more belli,

    Liv. 1, 15, 1.—
    b.
    For the different kinds of war: domesticum, civile, intestinum, externum, navale, maritimum, terra marique gestum, servile, sociale; v. hh. vv.—
    c.
    Belli eventus or exitus, the result of a war:

    quicunque belli eventus fuisset,

    Cic. Marcell. 8, 24:

    haud sane alio animo belli eventum exspectabant,

    Sall. C. 37, 9:

    eventus tamen belli minus miserabilem dimicationem fecit,

    Liv. 1, 23, 2; cf. id. 7, 11, 1:

    exitus hujus calamitosissimi belli,

    Cic. Fam. 6, 21, 1:

    cum esset incertus exitus et anceps fortuna belli,

    id. Marcell. 5, 15; so id. Off. 2, 8,:

    Britannici belli exitus exspectatur,

    id. Att. 4, 16, 13:

    cetera bella maximeque Veiens incerti exitus erant,

    Liv. 5, 16, 8.—
    d.
    Fortuna belli, the chances of war:

    adeo varia fortuna belli ancepsque Mars fuit ut,

    Liv. 21, 1, 2; cf. Cic. Marcell. 5, 15 (v. c. supra).—
    e.
    Belli artes, military skill:

    cuilibet superiorum regum belli pacisque et artibus et gloria par,

    Liv. 1, 35, 1:

    haud ignotas belli artes,

    id. 21, 1, 2:

    temperata et belli et pacis artibus erat civitas,

    id. 1, 21, 6.—
    f.
    Jus belli, the law of war: jura belli, the rights ( law) of war:

    in re publica maxime servanda sunt jura belli,

    Cic. Off. 1, 11, 34:

    sunt et belli sicut pacis jura,

    Liv. 5, 27, 6:

    jure belli res vindicatur,

    Gai. Inst. 3, 94.—
    g.
    Belli duces praestantissimos, the most excellent captains, generals, Cic. Or. 1, 2, 7:

    trium simul bellorum victor,

    a victor in three wars, Liv. 6, 4, 1 (cf.:

    victor tot bellis,

    id. 2, 27, 1). —
    h.
    Belli vulnera, Cic. Marcell. 8, 24.—
    B.
    Transf.
    1.
    Of things concr. and abstr.:

    qui parietibus, qui tectis, qui columnis ac postibus meis... bellum intulistis,

    Cic. Dom. 23, 60:

    bellum contra aras et focos,

    id. Phil. 3, 1, 1:

    miror cur philosophiae... bellum indixeris,

    id. Or. 2, 37, 155:

    ventri Indico bellum,

    Hor. S. 1, 5, 8.—
    2.
    Of animals:

    milvo est quoddam bellum quasi naturale cum corvo,

    Cic. N. D. 2, 49, 125:

    hanc Juno Esse jussit gruem, populisque suis indicere bellum,

    Ov. M. 6, 92.—
    3.
    With individuals:

    quid mihi opu'st... cum eis gerere bellum, etc.,

    Plaut. Stich. 1, 2, 14:

    nihil turpius quam cum eo bellum gerere quicum familiariter vixeris,

    Cic. Lael. 21, 77:

    cum mihi uni cum improbis aeternum videam bellum susceptum,

    id. Sull. 9, 28:

    hoc tibi juventus Romana indicimus bellum,

    Liv. 2, 12, 11:

    falsum testem justo ac pio bello persequebatur,

    id. 3, 25, 3:

    tribunicium domi bellum patres territat,

    id. 3, 24, 1; cf. Plin. Ep. 1, 2, 57.—Ironically:

    equus Trojanus qui tot invictos viros muliebre bellum gerentes tulerit ac texerit,

    Cic. Cael. 28, 67.—
    4.
    In mal. part., Hor. C. 3, 26, 3; 4, 1, 2.—
    5.
    Personified as god of war ( = Janus):

    tabulas duas quae Belli faciem pictam habent,

    Plin. 35, 4, 10, § 27:

    sunt geminae Belli portae, etc.,

    Verg. A. 7, 607:

    mortiferumque averso in limine Bellum,

    id. ib. 6, 279.—
    6.
    Plur.: bella, army ( poet.):

    permanet Aonius Nereus violentus in undis, Bellaque non transfert (i.e. Graecorum exercitum),

    Ov. M. 12, 24:

    sed victae fera bella deae vexere per aequora,

    Sil. 7, 472:

    quid faciat bellis obsessus et undis?

    Stat. Th. 9, 490.—
    7.
    Battle, = proelium:

    rorarii dicti a rore: qui bellum committebant ante,

    Varr. L. L. 7, 3, 92:

    quod in bello saepius vindicatum in eos qui... tardius, revocati, bello excesserant,

    Sall. C. 9, 4:

    praecipua laus ejus belli penes consules fuit,

    Liv. 8, 10, 7:

    commisso statim bello,

    Front. Strat. 1, 11, 2:

    Actia bella,

    Verg. A. 8, 675:

    ingentem pugnam, ceu cetera nusquam Bella forent,

    id. ib. 2, 439; cf. Flor. 3, 5, 11; Just. 2, 12; 18, 1 fin.; 24, 8; Hor. Ep. 2, 2, 98 (form duellum); Ov. H. 1, 1, 69; Verg. A. 8, 547; 12, 390; 12, 633; Stat. Th. 3, 666. —
    8.
    Bellum = liber de bello:

    quam gaudebat Bello suo Punico Naevius!

    Cic. Sen. 14, 50.
    b.
    Referring to the carrying on of the war: bellum gerere, to carry on a war; absol., with cum and abl., per and acc., or in and abl. (cf.:

    bellum gerere in aliquem, 1. a. and f. supra): nisi forte ego vobis... cessare nunc videor cum bella non gero,

    Cic. Sen. 6, 18:

    cum Celtiberis, cum Cimbris bellum ut cum inimicis gerebatur,

    id. Off. 1, 12, 38:

    cum ei bellum ut cum rege Perse gereret obtigisset,

    id. Div. 1, 46, 103:

    erant hae difficultates belli gerendi,

    Caes. B. G. 3, 10:

    bellum cum Germanis gerere constituit,

    id. ib. 4, 6:

    Cn. Pompeius in extremis terris bellum gerebat,

    Sall. C. 16, 5:

    bellum quod Hannibale duce Carthaginienses cum populo Romano gessere,

    Liv. 21, 1, 1:

    alter consul in Sabinis bellum gessit,

    id. 2, 62, 3:

    de exercitibus per quos id bellum gereretur,

    id. 23, 25, 5:

    Chabrias bella in Aegypto sua sponte gessit,

    Nep. Chabr, 2, 1.—Sometimes bellum administrare only of the commander, Cic. Imp. Pomp. 15, 43; Nep. Chabr. 2, 1. —Also (very rare):

    bellum bellare,

    Liv. 8, 40, 1 (but belligerantes is absol., Enn. ap. Cic. Off. 1, 12, 38; Ann. v. 201 Vahl.);

    in the same sense: bellum agere,

    Nep. Hann. 8, 3. —As a synonym:

    bello persequi aliquem,

    Nep. Con. 4, 1; cf. Liv. 3, 25, 3.—
    (β).
    Trahere or ducere bellum, to protract a war:

    necesse est enim aut trahi id bellum, aut, etc.,

    Cic. Att. 10, 8, 2:

    bellum trahi non posse,

    Sall. J. 23, 2:

    belli trahendi causa,

    Liv. 5, 11, 8:

    morae qua trahebant bellum paenitebat,

    id. 9, 27, 5:

    suadere institui ut bellum duceret,

    Cic. Fam. 7, 3, 2:

    bellum enim ducetur,

    id. ad Brut. 1, 18, 6; Nep. Alcib. 8, 1; id. Dat. 8, 4;

    similarly: cum his molliter et per dilationes bellum geri oportet?

    Liv. 5, 5, 1.—
    (γ).
    Bellum repellere, defendere, or propulsare, to ward off, defend one ' s self against a war:

    bellum Gallicum C. Caesare imperatore gestum est, antea tantummodo repulsum,

    Cic. Prov. Cons. 13, 32:

    quod bellum non intulerit sed defenderit,

    Caes. B. G. 1, 44:

    Samnitium vix a se ipsis eo tempore propulsantium bellum,

    Liv. 8, 37, 5.—
    c.
    Referring to the end of a war.
    (α).
    Bellum deponere, ponere, or omittere, to give up, discontinue a war:

    in quo (i.e. bello) et gerendo et deponendo jus ut plurimum valeret lege sanximus,

    Cic. Leg. 2, 14, 34:

    (bellum) cum deponi victores velint,

    Sall. J. 83, 1:

    bellum decem ferme annis ante depositum erat,

    Liv. 31, 1, 8:

    nos depositum a vobis bellum et ipsi omisimus,

    id. 31, 31, 19:

    dicit posse condicionibus bellum poni,

    Sall. J. 112, 1:

    bellum grave cum Etruria positum est,

    id. H. Fragm. 1, 9 Dietsch:

    velut posito bello,

    Liv. 1, 53, 5:

    manere bellum quod positum simuletur,

    id. 1, 53, 7:

    posito ubique bello,

    Tac. H. 2, 52; cf. Hor. Ep. 2, 1, 93; Verg. A. 1, 291:

    omisso Romano bello Porsinna filium Arruntem Ariciam... mittit,

    Liv. 2, 14, 5.—
    (β).
    Bellum componere, to end a war by agreement, make peace:

    timerent ne bellum componeretur,

    Cic. Fam. 10, 33, 3:

    si bellum compositum foret,

    Sall. J. 97, 2:

    belli componendi licentiam,

    id. ib. 103, 3; cf. Nep. Ham. 1, 5; id. Hann. 6, 2; id. Alcib. 8, 3; Verg. A. 12, 109;

    similarly: bellum sedare,

    Nep. Dat. 8, 5.—
    (γ).
    Bellum conficere, perficere, finire, to finish, end a war; conficere (the most usual term) and perficere, = to finish a war by conquering; finire (rare), without implying success:

    is bellum confecerit qui Antonium oppresserit,

    Cic. Fam. 11, 12, 2:

    bellumque maximum conficies,

    id. Rep. 6, 11, 11:

    confecto Mithridatico bello,

    id. Prov. Cons. 11, 27; cf. id. Fam. 5, 10, 3; id. Imp. Pomp. 14, 42:

    quo proelio... bellum Venetorum confectum est,

    Caes. B. G. 3, 16; cf. id. ib. 1, 30; 1, 44; 1, 54; 3, 28;

    4, 16: bello confecto de Rhodiis consultum est,

    Sall. C. 51, 5; cf. id. J. 36, 1; 114, 3:

    neminem nisi bello confecto pecuniam petiturum esse,

    Liv. 24, 18, 11; cf. id. 21, 40, 11; 23, 6, 2; 31, 47, 4; 32, 32, 6;

    36, 2, 3: bello perfecto,

    Caes. B. C. 3, 18, 5; Liv. 1, 38, 3:

    se quo die hostem vidisset perfecturum (i. e. bellum),

    id. 22, 38, 7; 31, 4, 2; cf. id. 3, 24, 1; 34, 6, 12; Just. 5, 2, 11:

    neque desiturum ante... quam finitum aliqua tolerabili condicione bellum videro,

    Liv. 23, 12, 10: finito ex maxima parte.. [p. 228] italico bello, Vell. 2, 17, 1; Curt. 3, 1, 9; Tac. A. 15, 17; Just. 16, 2, 6; 24, 1, 8; Verg. A. 11, 116.—
    d.
    Less usual connections:

    bellum delere: non modo praesentia sed etiam futura bella delevit,

    Cic. Lael. 3, 11; cf. Nep. Alcib. 8, 4:

    alere ac fovere bellum,

    Liv. 42, 11, 5:

    bellum navare alicui,

    Tac. H. 5, 25:

    spargere,

    id. A. 3, 21; id. Agr. 38; Luc. 2, 682:

    serere,

    Liv. 21, 10, 4:

    circumferre,

    Tac. A. 13, 37:

    exercere,

    id. ib. 6, 31:

    quam celeriter belli impetus navigavit ( = quam celeriter navale bellum gestum est),

    Cic. Imp. Pomp. 12, 34; so Flor. 2, 2, 17:

    bellum ascendit in rupes,

    id. 4, 12, 4:

    bellum serpit in proximos,

    id. 2, 9, 4; cf. id. 2, 2, 15:

    bella narrare,

    Cic. Or. 9, 30:

    canere bella,

    Quint. 10, 1, 91:

    bella legere,

    Cic. Imp. Pomp. 10, 28.—
    3.
    As object denoting place or time.
    a.
    Proficisci ad bellum, to depart for the war.
    (α).
    Of the commander:

    consul sortitu ad bellum profectus,

    Cic. Phil. 14, 2, 4; cf. id. Cat. 1, 13, 33:

    ipse ad bellum Ambiorigis profectus,

    Caes. B. G. 6, 29, 4:

    ut duo ex tribunis ad bellum proficiscerentur,

    Liv. 4, 45, 7; cf. id. 6, 2, 9: Nep. Alcib. 4, 1; Sall. H. 2, 96 Dietsch. —Post-class.:

    in bellum,

    Just. 2, 11, 9; Gell. 17, 9, 8.—
    (β).
    Of persons partaking in a war:

    si proficiscerer ad bellum,

    Cic. Fam. 7, 3, 1. —
    b.
    Ad bellum mittere, of the commander, Cic. Imp. Pomp. 17, 50; 21, 62.—
    c.
    In bella ruere, Verg. A. 7, 782; 9, 182:

    in bella sequi,

    id. ib. 8, 547.—
    d.
    Of time.
    (α).
    In the locative case belli, in war, during war; generally with domi ( = domi militiaeque):

    valete, judices justissimi, domi bellique duellatores,

    Plaut. Capt. prol. 68; so,

    domi duellique,

    id. As. 3, 2, 13 (v. I. supra):

    quibuscunque rebus vel belli vel domi poterunt rem publicam augeant,

    Cic. Off. 2, 24, 85:

    paucorum arbitrio belli domique agitabatur,

    Sall. J. 41, 7:

    animus belli ingens, domi modicus,

    id. ib. 63, 2; Liv. 2, 50, 11; 1, 36, 6; so id. 3, 43, 1; cf.:

    bello domique,

    id. 1, 34, 12:

    domi belloque,

    id. 9, 26, 21; and:

    neque bello, neque domi,

    id. 4, 35, 3.—Without domi:

    simul rem et gloriam armis belli repperi,

    Ter. Heaut. 1, 1, 60 (where belli may be taken with gloriam; cf.

    Wagn. ad loc.): magnae res temporibus illis a fortissimis viris... belli gerebantur,

    Cic. Rep. 2, 32, 86.—
    (β).
    In bello or in bellis, during war or wars, in the war, in the wars; with adj.:

    ad haec quae in civili bello fecerit,

    Cic. Phil. 2, 19, 47; cf. id. ib. 14, 8, 22:

    in ipso bello eadem sensi,

    id. Marcell. 5, 14:

    in Volsco bello virtus enituit,

    Liv. 2, 24, 8:

    in eo bello,

    id. 23, 46, 6:

    in Punicis bellis, Plin.8, 14, 14, § 37: in bello Trojano,

    id. 30, 1, 2, § 5.—Without adj.:

    ut fit in bello, capitur alter filius,

    Plaut. Capt. prol. 25:

    qui in bello occiderunt,

    Cic. Fam. 9, 5, 2:

    quod in bello saepius vindicatum est in eos, etc.,

    Sall. C. 9, 4:

    non in bello solum, sed etiam in pace,

    Liv. 1, 15, 8; 2, 23, 2:

    in bello parta,

    Quint. 5, 10, 42; 12, 1, 28.—
    (γ).
    Abl. bello or bellis = in bello or in bellis (freq.); with adjj.: nos semper omnibus Punicis Siciliensibusque bellis amicitiam fidemque populi Romani secuti sumus. Cic. Verr. 2, 5, 47, § 124:

    bello Italico,

    id. Pis. 36, 87:

    Veienti bello,

    id. Div. 1, 44, 100:

    domestico bello,

    id. Planc. 29, 70:

    qui Volsco, Aurunco Sabinoque militassent bello,

    Liv. 23, 12, 11:

    victor tot intra paucos dies bellis,

    id. 2, 27, 1:

    nullo bello, multis tamen proeliis victus,

    id. 9, 18, 9:

    bello civili,

    Quint. 11, 1, 36.—With gen.:

    praesentiam saepe divi suam declarant, ut et apud Regillum bello Latinorum,

    Cic. N. D. 2, 2, 6:

    suam felicitatem Helvetiorum bello esse perspectam,

    Caes. B. G. 1, 40.—Without attrib.:

    qui etiam bello victis regibus regna reddere consuevit,

    Cic. Sest. 26, 57:

    res pace belloque gestas,

    Liv. 2, 1, 1:

    egregieque rebus bello gestis,

    id. 1, 33, 9; so id. 23, 12, 11:

    ludi bello voti,

    id. 4, 35. 3:

    princeps pace belloque,

    id. 7, 1, 9:

    Cotyn bello juvisse Persea,

    id. 45, 42, 7:

    bello parta,

    Quint. 5, 10, 15; cf. id. 7, 4, 22; Ov. M. 8, 19.—
    (δ).
    Inter bellum (rare):

    cujus originis morem necesse est... inter bellum natum esse,

    Liv. 2, 14, 2:

    inter haec bella consules... facti,

    id. 2, 63, 1.—
    4.
    Bellum in attributive connection.
    a.
    Justum bellum.
    (α).
    A righteous war, Cic. Off. 1, 11, 36 (v. II. A. 2. a. th supra):

    justum piumque bellum,

    Liv. 1, 23, 4:

    non loquor apud recusantem justa bella populum,

    id. 7, 30, 17; so Ov. M. 8, 58; cf.: illa injusta sunt bella quae sine causa suscepta sunt, Cic. Rep. 3, 23, 35.—
    (β).
    A regular war (opp. a raid, etc.):

    in fines Romanos excucurrerunt, populabundi magis quam justi more belli,

    Liv. 1, 15, 1.—
    b.
    For the different kinds of war: domesticum, civile, intestinum, externum, navale, maritimum, terra marique gestum, servile, sociale; v. hh. vv.—
    c.
    Belli eventus or exitus, the result of a war:

    quicunque belli eventus fuisset,

    Cic. Marcell. 8, 24:

    haud sane alio animo belli eventum exspectabant,

    Sall. C. 37, 9:

    eventus tamen belli minus miserabilem dimicationem fecit,

    Liv. 1, 23, 2; cf. id. 7, 11, 1:

    exitus hujus calamitosissimi belli,

    Cic. Fam. 6, 21, 1:

    cum esset incertus exitus et anceps fortuna belli,

    id. Marcell. 5, 15; so id. Off. 2, 8,:

    Britannici belli exitus exspectatur,

    id. Att. 4, 16, 13:

    cetera bella maximeque Veiens incerti exitus erant,

    Liv. 5, 16, 8.—
    d.
    Fortuna belli, the chances of war:

    adeo varia fortuna belli ancepsque Mars fuit ut,

    Liv. 21, 1, 2; cf. Cic. Marcell. 5, 15 (v. c. supra).—
    e.
    Belli artes, military skill:

    cuilibet superiorum regum belli pacisque et artibus et gloria par,

    Liv. 1, 35, 1:

    haud ignotas belli artes,

    id. 21, 1, 2:

    temperata et belli et pacis artibus erat civitas,

    id. 1, 21, 6.—
    f.
    Jus belli, the law of war: jura belli, the rights ( law) of war:

    in re publica maxime servanda sunt jura belli,

    Cic. Off. 1, 11, 34:

    sunt et belli sicut pacis jura,

    Liv. 5, 27, 6:

    jure belli res vindicatur,

    Gai. Inst. 3, 94.—
    g.
    Belli duces praestantissimos, the most excellent captains, generals, Cic. Or. 1, 2, 7:

    trium simul bellorum victor,

    a victor in three wars, Liv. 6, 4, 1 (cf.:

    victor tot bellis,

    id. 2, 27, 1). —
    h.
    Belli vulnera, Cic. Marcell. 8, 24.—
    B.
    Transf.
    1.
    Of things concr. and abstr.:

    qui parietibus, qui tectis, qui columnis ac postibus meis... bellum intulistis,

    Cic. Dom. 23, 60:

    bellum contra aras et focos,

    id. Phil. 3, 1, 1:

    miror cur philosophiae... bellum indixeris,

    id. Or. 2, 37, 155:

    ventri Indico bellum,

    Hor. S. 1, 5, 8.—
    2.
    Of animals:

    milvo est quoddam bellum quasi naturale cum corvo,

    Cic. N. D. 2, 49, 125:

    hanc Juno Esse jussit gruem, populisque suis indicere bellum,

    Ov. M. 6, 92.—
    3.
    With individuals:

    quid mihi opu'st... cum eis gerere bellum, etc.,

    Plaut. Stich. 1, 2, 14:

    nihil turpius quam cum eo bellum gerere quicum familiariter vixeris,

    Cic. Lael. 21, 77:

    cum mihi uni cum improbis aeternum videam bellum susceptum,

    id. Sull. 9, 28:

    hoc tibi juventus Romana indicimus bellum,

    Liv. 2, 12, 11:

    falsum testem justo ac pio bello persequebatur,

    id. 3, 25, 3:

    tribunicium domi bellum patres territat,

    id. 3, 24, 1; cf. Plin. Ep. 1, 2, 57.—Ironically:

    equus Trojanus qui tot invictos viros muliebre bellum gerentes tulerit ac texerit,

    Cic. Cael. 28, 67.—
    4.
    In mal. part., Hor. C. 3, 26, 3; 4, 1, 2.—
    5.
    Personified as god of war ( = Janus):

    tabulas duas quae Belli faciem pictam habent,

    Plin. 35, 4, 10, § 27:

    sunt geminae Belli portae, etc.,

    Verg. A. 7, 607:

    mortiferumque averso in limine Bellum,

    id. ib. 6, 279.—
    6.
    Plur.: bella, army ( poet.):

    permanet Aonius Nereus violentus in undis, Bellaque non transfert (i.e. Graecorum exercitum),

    Ov. M. 12, 24:

    sed victae fera bella deae vexere per aequora,

    Sil. 7, 472:

    quid faciat bellis obsessus et undis?

    Stat. Th. 9, 490.—
    7.
    Battle, = proelium:

    rorarii dicti a rore: qui bellum committebant ante,

    Varr. L. L. 7, 3, 92:

    quod in bello saepius vindicatum in eos qui... tardius, revocati, bello excesserant,

    Sall. C. 9, 4:

    praecipua laus ejus belli penes consules fuit,

    Liv. 8, 10, 7:

    commisso statim bello,

    Front. Strat. 1, 11, 2:

    Actia bella,

    Verg. A. 8, 675:

    ingentem pugnam, ceu cetera nusquam Bella forent,

    id. ib. 2, 439; cf. Flor. 3, 5, 11; Just. 2, 12; 18, 1 fin.; 24, 8; Hor. Ep. 2, 2, 98 (form duellum); Ov. H. 1, 1, 69; Verg. A. 8, 547; 12, 390; 12, 633; Stat. Th. 3, 666. —
    8.
    Bellum = liber de bello:

    quam gaudebat Bello suo Punico Naevius!

    Cic. Sen. 14, 50.

    Lewis & Short latin dictionary > bellum

  • 4 Jupiter

    Jūppĭter ( Jūpĭter; in all good MSS. double p; v. Wagner, Orthogr. Vergl. s. h. v.), Jŏvis (nom. Jovis, Enn. ap. App. de Deo Socr. p. 42; Ann. v. 64 Vahl.), m. [Jovis-pater; Jovis for Djovis, kindred to Sanscr. dyō, splendere; Gr. Zeus; cf. Bopp. Gloss. p. 177, a], Jupiter or Jove, a son of Saturn, brother and husband of Juno, the chief god among the Romans; corresp. to the Gr. Zeus, Plaut. Capt. 4, 2, 89; Cic. N. D. 2, 26, 64; 3, 21, 53: Juppiter pater, old formula ap. Liv. 1, 18 ext.:

    Jovis satelles,

    the eagle, Cic. Div. 1, 47, 106; so,

    Jovis ales,

    Ov. A. A. 3, 420.—As the god of omens, etc.:

    te prodigiali Iovi conprecatam oportuit,

    Plaut. Am. 2, 2, 108.—Prov.: Jovem lapidem jurare, said of one who swore by Jupiter (holding in one hand a knife with which he pierced the sacrificial sow, and in the other hand a stone);

    of gossips: sciunt quod Juno fabulata'st cum Jove,

    Plaut. Trin. 1, 2, 171; Paul. ex Fest. s v. lapidem, p. 115 Müll.; Cic. Fam. 7, 12, 2; Gell. 1, 21, 4.—In plur.:

    Varro trecentos Joves (sive Juppiteres dicendum) introducit,

    Tert. Apol. 14;

    and, trop.: repente ut emoriantur humani Joves,

    Plaut. Cas. 2, 5, 26:

    Joves quoque plures in priscis Graecorum litteris invenimus,

    Cic. N. D. 3, 16, 42.—
    II.
    Transf.
    A.
    As the god of heaven, his name is freq. used by the poets as i. q. Heaven, sky, air: aspice hoc sublimen candens, quem invocant omnes Jovem, Enn. ap. Cic. N. D. 2, 25, 65:

    Chrysippus disputat, aethera esse eum, quem homines Jovem appellarent,

    Cic. N. D. 1, 15, 40:

    sub Jove frigido,

    Hor. C. 1, 1, 25:

    malus,

    id. ib. 1, 22, 20:

    metuendus, i. e. pluvius,

    Verg. G. 2, 419:

    hibernus,

    Stat. Th. 3, 26:

    sub Jove pars durat,

    in the open air, Ov. F. 3, 527:

    loci,

    the temperature, id. M. 13, 707.—
    B.
    Juppiter Stygius, i. e. Pluto, Verg. A. 4, 638; cf.

    terrestris,

    Plaut. Pers. 1, 3, 20; of the planet Jupiter, Cic. N. D. 2, 20; Luc. 10, 207.—
    C.
    As an exclamation of surprise, i. q. our My heavens! good heavens! Juppiter! estne illic Charinus? Plaut. Merc. 5, 2, 24.

    Lewis & Short latin dictionary > Jupiter

  • 5 Juppiter

    Jūppĭter ( Jūpĭter; in all good MSS. double p; v. Wagner, Orthogr. Vergl. s. h. v.), Jŏvis (nom. Jovis, Enn. ap. App. de Deo Socr. p. 42; Ann. v. 64 Vahl.), m. [Jovis-pater; Jovis for Djovis, kindred to Sanscr. dyō, splendere; Gr. Zeus; cf. Bopp. Gloss. p. 177, a], Jupiter or Jove, a son of Saturn, brother and husband of Juno, the chief god among the Romans; corresp. to the Gr. Zeus, Plaut. Capt. 4, 2, 89; Cic. N. D. 2, 26, 64; 3, 21, 53: Juppiter pater, old formula ap. Liv. 1, 18 ext.:

    Jovis satelles,

    the eagle, Cic. Div. 1, 47, 106; so,

    Jovis ales,

    Ov. A. A. 3, 420.—As the god of omens, etc.:

    te prodigiali Iovi conprecatam oportuit,

    Plaut. Am. 2, 2, 108.—Prov.: Jovem lapidem jurare, said of one who swore by Jupiter (holding in one hand a knife with which he pierced the sacrificial sow, and in the other hand a stone);

    of gossips: sciunt quod Juno fabulata'st cum Jove,

    Plaut. Trin. 1, 2, 171; Paul. ex Fest. s v. lapidem, p. 115 Müll.; Cic. Fam. 7, 12, 2; Gell. 1, 21, 4.—In plur.:

    Varro trecentos Joves (sive Juppiteres dicendum) introducit,

    Tert. Apol. 14;

    and, trop.: repente ut emoriantur humani Joves,

    Plaut. Cas. 2, 5, 26:

    Joves quoque plures in priscis Graecorum litteris invenimus,

    Cic. N. D. 3, 16, 42.—
    II.
    Transf.
    A.
    As the god of heaven, his name is freq. used by the poets as i. q. Heaven, sky, air: aspice hoc sublimen candens, quem invocant omnes Jovem, Enn. ap. Cic. N. D. 2, 25, 65:

    Chrysippus disputat, aethera esse eum, quem homines Jovem appellarent,

    Cic. N. D. 1, 15, 40:

    sub Jove frigido,

    Hor. C. 1, 1, 25:

    malus,

    id. ib. 1, 22, 20:

    metuendus, i. e. pluvius,

    Verg. G. 2, 419:

    hibernus,

    Stat. Th. 3, 26:

    sub Jove pars durat,

    in the open air, Ov. F. 3, 527:

    loci,

    the temperature, id. M. 13, 707.—
    B.
    Juppiter Stygius, i. e. Pluto, Verg. A. 4, 638; cf.

    terrestris,

    Plaut. Pers. 1, 3, 20; of the planet Jupiter, Cic. N. D. 2, 20; Luc. 10, 207.—
    C.
    As an exclamation of surprise, i. q. our My heavens! good heavens! Juppiter! estne illic Charinus? Plaut. Merc. 5, 2, 24.

    Lewis & Short latin dictionary > Juppiter

  • 6 Sateurnus

    Sāturnus (old collat. form Sāteur-nus, Fest. pp. 323 and 325 Müll., and SAETVRNVS, on a vase; v. Ritschl, de Fictil. Litteratis, and Schweizer, Zeitschr. für vergl. Sprachf. 4, p. 65 sq.), i, m. [1. sero;

    ab satu est dictus Saturnus,

    Varr. L. L. 5, § 64 Müll.], Saturn; according to the myth, the most ancient king of Latium, who came to Italy in the reign of Janus; afterwards honored as the god of agriculture and of civilization in general; hence early identified with the Kronos of the Greeks:

    qui terram colerent, eos solos reliquos esse ex stirpe Saturni regis,

    Varr. R. R. 3, 1, 5:

    principes (dei) in Latio Saturnus et Ops,

    id. L. L. 5, § 57 Müll.:

    primus ab aetherio venit Saturnus Olympo, Arma Jovis fugiens et regnis exsul ademptis. Is genus indocile ac dispersum montibus altis Composuit legesque dedit Latiumque vocari Maluit, etc.,

    Verg. A. 8, 319 sq.; Ov. F. 1, 193; 1, 235 sq.; 6, 29 sq.; Tib. 1, 3, 35; 2, 5, 9 et saep.—As the god of time, Cic. N. D. 2, 25, 64; Lact. 1, 12, 9.—As the sun-god of the Phœnicians, = Baal, Curt. 4, 3, 15:

    Saturni sacra dies,

    i. e. Saturday, Tib. 1, 3, 18:

    Saturni Stella,

    the planet Saturn, Cic. N. D. 2, 20, 52; 2, 46, 119; id. Div. 1, 39, 85.—As subst.: Sāturnus, i, m., the planet Saturn, Hor. C. 2, 17, 23.—Hence,
    A.
    Sāturnĭus, a, um, adj., of or belonging to Saturn, Saturnian:

    stella,

    i. e. the planet Saturn, Cic. Rep. 6, 17, 17: mons, an ancient name of the Capitoline Hill, acc. to Varr. L. L. 5, § 42 Müll., and Fest. p. 322 ib.: terra, i. e. Latium, Enn. ap. Varr. L. L. 5, § 42 ib. (Ann. v. 25 Vahl.); Ov. F. 5, 625; also,

    tellus,

    Verg. A. 8, 329;

    and arva,

    id. ib. 1, 569; in a wider sense: tellus, for Italy, id. G. 2, 173:

    regna,

    i. e. the golden age, id. E. 4, 6: proles, i. e. Picus, a son of Saturn, Ov. M. 14, 320:

    gens,

    i. e. the Italians, id. F. 1, 237: Juno, as daughter of Saturn, Enn. ap. Serv. ad Verg. A. 4, 576 (Ann. v. 65 Vahl.); Verg. A. 12, 156; Ov. M. 4, 447:

    Juppiter,

    id. ib. 9, 242;

    also pater (sc. Superum),

    Verg. A. 4, 372; Ov. M. 1, 163:

    domitor maris,

    i. e. Neptune, Verg. A. 5, 799:

    virgo,

    i. e. Vesta, Ov. F. 6, 383: versus, the Saturnian verse, the oldest kind of metre among the Romans, in use down to the time of Ennius, Fest. s. v. Saturnus, p. 325 Müll.; cf.

    of the same, numerus,

    Hor. Ep. 2, 1, 158:

    carmen,

    Ter. Maur. p. 2439:

    metrum,

    Diom. p. 512; v. Herm. Doctr. Metr. III. 9, and Bernhardy, Röm. Lit. p. 70 sq.—
    2.
    Substt.
    a.
    Sāturnĭus, ii, m.
    (α).
    Jupiter, Enn. ap. Prisc. p. 1113 P. (Ann. v. 444 Vahl.); Ov. M. 8, 703; Claud. Gigant. 16.—
    (β).
    Pluto, Ov. M. 5, 420.—
    (γ). b.
    Sāturnĭa, ae, f.
    (α).
    Juno, Enn. ap. Prisc. p. 1103 P. (Ann. v. 483 Vahl.); Verg. A. 1, 23; Ov. F. 1, 265; 2, 191; 5, 235; id. M. 1, 612 et saep. —
    (β).
    The town built by Saturn on the Capitoline Hill, the fabled beginning of Rome, acc. to Varr. L. L. 5, § 42 Müll.; Verg. A. 8, 358; Ov. F. 6, 31; Plin. 3, 5, 9, § 68; Fest. p. 322 Müll.—
    B.
    Sāturnālis, e, adj., of or belonging to Saturn, Saturnian; as an adj. only with festum, = Saturnalia.—
    2.
    Subst.: Sāturnālĭa, iōrum, ibus (cf. on the gen.:

    certum est licito et Saturnalium et Saturnaliorum dici,

    Macr. S. 1, 4; Ruddim. 1, p. 97; v. also Bacchanalia, Compitalia, Vinalia, and the like), a general festival in honor of Saturn, beginning on the 17 th of December and lasting several days; the Saturnalia, Macr. S. 1, 7 sq.; Liv. 2, 21 sq.; Varr. L. L. 6, § 22 Müll.; Fest. s. v. ferias, p. 86 ib.; Cato, R. R. 57, 2; Varr. L. L. 5, § 64 Müll.; Cat. 14, 15; Cic. Att. 5, 20, 5; id. Cat. 3, 4, 10; Liv. 22, 1 fin.; Hor. S. 2, 3, 5 et saep.:

    prima,

    i. e. the first day of the Saturnalia, Liv. 30, 36 Drak. N. cr.:

    secunda, tertia,

    the second, third day of the Saturnalia, Cic. Att. 13, 52, 1.— Transf.:

    vestra Saturnalia, said of the feriae matronales, as the festival of the women,

    Mart. 5, 84, 11.—

    Prov.: non semper Saturnalia erunt,

    every day cannot be a holiday, Sen. Apoc. 12, § 2. —Hence,
    b.
    Sāturnālĭcĭus or - tĭus, a, um, adj., of or belonging to the Saturnalia, Saturnalian (post-Aug.):

    tributum,

    i.e. a presen given on the Saturnalia, Mart. 10, 17, 1:

    nuces,

    id. 5, 30, 8; 7, 91, 2:

    versus,

    id. 5, 19, 11.—
    C.
    Sāturnĭăcus, a, um, adj., of Saturn (late Lat.), Aug. c. Faust. 20, 13. [p. 1636]

    Lewis & Short latin dictionary > Sateurnus

  • 7 Saturniacus

    Sāturnus (old collat. form Sāteur-nus, Fest. pp. 323 and 325 Müll., and SAETVRNVS, on a vase; v. Ritschl, de Fictil. Litteratis, and Schweizer, Zeitschr. für vergl. Sprachf. 4, p. 65 sq.), i, m. [1. sero;

    ab satu est dictus Saturnus,

    Varr. L. L. 5, § 64 Müll.], Saturn; according to the myth, the most ancient king of Latium, who came to Italy in the reign of Janus; afterwards honored as the god of agriculture and of civilization in general; hence early identified with the Kronos of the Greeks:

    qui terram colerent, eos solos reliquos esse ex stirpe Saturni regis,

    Varr. R. R. 3, 1, 5:

    principes (dei) in Latio Saturnus et Ops,

    id. L. L. 5, § 57 Müll.:

    primus ab aetherio venit Saturnus Olympo, Arma Jovis fugiens et regnis exsul ademptis. Is genus indocile ac dispersum montibus altis Composuit legesque dedit Latiumque vocari Maluit, etc.,

    Verg. A. 8, 319 sq.; Ov. F. 1, 193; 1, 235 sq.; 6, 29 sq.; Tib. 1, 3, 35; 2, 5, 9 et saep.—As the god of time, Cic. N. D. 2, 25, 64; Lact. 1, 12, 9.—As the sun-god of the Phœnicians, = Baal, Curt. 4, 3, 15:

    Saturni sacra dies,

    i. e. Saturday, Tib. 1, 3, 18:

    Saturni Stella,

    the planet Saturn, Cic. N. D. 2, 20, 52; 2, 46, 119; id. Div. 1, 39, 85.—As subst.: Sāturnus, i, m., the planet Saturn, Hor. C. 2, 17, 23.—Hence,
    A.
    Sāturnĭus, a, um, adj., of or belonging to Saturn, Saturnian:

    stella,

    i. e. the planet Saturn, Cic. Rep. 6, 17, 17: mons, an ancient name of the Capitoline Hill, acc. to Varr. L. L. 5, § 42 Müll., and Fest. p. 322 ib.: terra, i. e. Latium, Enn. ap. Varr. L. L. 5, § 42 ib. (Ann. v. 25 Vahl.); Ov. F. 5, 625; also,

    tellus,

    Verg. A. 8, 329;

    and arva,

    id. ib. 1, 569; in a wider sense: tellus, for Italy, id. G. 2, 173:

    regna,

    i. e. the golden age, id. E. 4, 6: proles, i. e. Picus, a son of Saturn, Ov. M. 14, 320:

    gens,

    i. e. the Italians, id. F. 1, 237: Juno, as daughter of Saturn, Enn. ap. Serv. ad Verg. A. 4, 576 (Ann. v. 65 Vahl.); Verg. A. 12, 156; Ov. M. 4, 447:

    Juppiter,

    id. ib. 9, 242;

    also pater (sc. Superum),

    Verg. A. 4, 372; Ov. M. 1, 163:

    domitor maris,

    i. e. Neptune, Verg. A. 5, 799:

    virgo,

    i. e. Vesta, Ov. F. 6, 383: versus, the Saturnian verse, the oldest kind of metre among the Romans, in use down to the time of Ennius, Fest. s. v. Saturnus, p. 325 Müll.; cf.

    of the same, numerus,

    Hor. Ep. 2, 1, 158:

    carmen,

    Ter. Maur. p. 2439:

    metrum,

    Diom. p. 512; v. Herm. Doctr. Metr. III. 9, and Bernhardy, Röm. Lit. p. 70 sq.—
    2.
    Substt.
    a.
    Sāturnĭus, ii, m.
    (α).
    Jupiter, Enn. ap. Prisc. p. 1113 P. (Ann. v. 444 Vahl.); Ov. M. 8, 703; Claud. Gigant. 16.—
    (β).
    Pluto, Ov. M. 5, 420.—
    (γ). b.
    Sāturnĭa, ae, f.
    (α).
    Juno, Enn. ap. Prisc. p. 1103 P. (Ann. v. 483 Vahl.); Verg. A. 1, 23; Ov. F. 1, 265; 2, 191; 5, 235; id. M. 1, 612 et saep. —
    (β).
    The town built by Saturn on the Capitoline Hill, the fabled beginning of Rome, acc. to Varr. L. L. 5, § 42 Müll.; Verg. A. 8, 358; Ov. F. 6, 31; Plin. 3, 5, 9, § 68; Fest. p. 322 Müll.—
    B.
    Sāturnālis, e, adj., of or belonging to Saturn, Saturnian; as an adj. only with festum, = Saturnalia.—
    2.
    Subst.: Sāturnālĭa, iōrum, ibus (cf. on the gen.:

    certum est licito et Saturnalium et Saturnaliorum dici,

    Macr. S. 1, 4; Ruddim. 1, p. 97; v. also Bacchanalia, Compitalia, Vinalia, and the like), a general festival in honor of Saturn, beginning on the 17 th of December and lasting several days; the Saturnalia, Macr. S. 1, 7 sq.; Liv. 2, 21 sq.; Varr. L. L. 6, § 22 Müll.; Fest. s. v. ferias, p. 86 ib.; Cato, R. R. 57, 2; Varr. L. L. 5, § 64 Müll.; Cat. 14, 15; Cic. Att. 5, 20, 5; id. Cat. 3, 4, 10; Liv. 22, 1 fin.; Hor. S. 2, 3, 5 et saep.:

    prima,

    i. e. the first day of the Saturnalia, Liv. 30, 36 Drak. N. cr.:

    secunda, tertia,

    the second, third day of the Saturnalia, Cic. Att. 13, 52, 1.— Transf.:

    vestra Saturnalia, said of the feriae matronales, as the festival of the women,

    Mart. 5, 84, 11.—

    Prov.: non semper Saturnalia erunt,

    every day cannot be a holiday, Sen. Apoc. 12, § 2. —Hence,
    b.
    Sāturnālĭcĭus or - tĭus, a, um, adj., of or belonging to the Saturnalia, Saturnalian (post-Aug.):

    tributum,

    i.e. a presen given on the Saturnalia, Mart. 10, 17, 1:

    nuces,

    id. 5, 30, 8; 7, 91, 2:

    versus,

    id. 5, 19, 11.—
    C.
    Sāturnĭăcus, a, um, adj., of Saturn (late Lat.), Aug. c. Faust. 20, 13. [p. 1636]

    Lewis & Short latin dictionary > Saturniacus

  • 8 Saturnii

    Sāturnus (old collat. form Sāteur-nus, Fest. pp. 323 and 325 Müll., and SAETVRNVS, on a vase; v. Ritschl, de Fictil. Litteratis, and Schweizer, Zeitschr. für vergl. Sprachf. 4, p. 65 sq.), i, m. [1. sero;

    ab satu est dictus Saturnus,

    Varr. L. L. 5, § 64 Müll.], Saturn; according to the myth, the most ancient king of Latium, who came to Italy in the reign of Janus; afterwards honored as the god of agriculture and of civilization in general; hence early identified with the Kronos of the Greeks:

    qui terram colerent, eos solos reliquos esse ex stirpe Saturni regis,

    Varr. R. R. 3, 1, 5:

    principes (dei) in Latio Saturnus et Ops,

    id. L. L. 5, § 57 Müll.:

    primus ab aetherio venit Saturnus Olympo, Arma Jovis fugiens et regnis exsul ademptis. Is genus indocile ac dispersum montibus altis Composuit legesque dedit Latiumque vocari Maluit, etc.,

    Verg. A. 8, 319 sq.; Ov. F. 1, 193; 1, 235 sq.; 6, 29 sq.; Tib. 1, 3, 35; 2, 5, 9 et saep.—As the god of time, Cic. N. D. 2, 25, 64; Lact. 1, 12, 9.—As the sun-god of the Phœnicians, = Baal, Curt. 4, 3, 15:

    Saturni sacra dies,

    i. e. Saturday, Tib. 1, 3, 18:

    Saturni Stella,

    the planet Saturn, Cic. N. D. 2, 20, 52; 2, 46, 119; id. Div. 1, 39, 85.—As subst.: Sāturnus, i, m., the planet Saturn, Hor. C. 2, 17, 23.—Hence,
    A.
    Sāturnĭus, a, um, adj., of or belonging to Saturn, Saturnian:

    stella,

    i. e. the planet Saturn, Cic. Rep. 6, 17, 17: mons, an ancient name of the Capitoline Hill, acc. to Varr. L. L. 5, § 42 Müll., and Fest. p. 322 ib.: terra, i. e. Latium, Enn. ap. Varr. L. L. 5, § 42 ib. (Ann. v. 25 Vahl.); Ov. F. 5, 625; also,

    tellus,

    Verg. A. 8, 329;

    and arva,

    id. ib. 1, 569; in a wider sense: tellus, for Italy, id. G. 2, 173:

    regna,

    i. e. the golden age, id. E. 4, 6: proles, i. e. Picus, a son of Saturn, Ov. M. 14, 320:

    gens,

    i. e. the Italians, id. F. 1, 237: Juno, as daughter of Saturn, Enn. ap. Serv. ad Verg. A. 4, 576 (Ann. v. 65 Vahl.); Verg. A. 12, 156; Ov. M. 4, 447:

    Juppiter,

    id. ib. 9, 242;

    also pater (sc. Superum),

    Verg. A. 4, 372; Ov. M. 1, 163:

    domitor maris,

    i. e. Neptune, Verg. A. 5, 799:

    virgo,

    i. e. Vesta, Ov. F. 6, 383: versus, the Saturnian verse, the oldest kind of metre among the Romans, in use down to the time of Ennius, Fest. s. v. Saturnus, p. 325 Müll.; cf.

    of the same, numerus,

    Hor. Ep. 2, 1, 158:

    carmen,

    Ter. Maur. p. 2439:

    metrum,

    Diom. p. 512; v. Herm. Doctr. Metr. III. 9, and Bernhardy, Röm. Lit. p. 70 sq.—
    2.
    Substt.
    a.
    Sāturnĭus, ii, m.
    (α).
    Jupiter, Enn. ap. Prisc. p. 1113 P. (Ann. v. 444 Vahl.); Ov. M. 8, 703; Claud. Gigant. 16.—
    (β).
    Pluto, Ov. M. 5, 420.—
    (γ). b.
    Sāturnĭa, ae, f.
    (α).
    Juno, Enn. ap. Prisc. p. 1103 P. (Ann. v. 483 Vahl.); Verg. A. 1, 23; Ov. F. 1, 265; 2, 191; 5, 235; id. M. 1, 612 et saep. —
    (β).
    The town built by Saturn on the Capitoline Hill, the fabled beginning of Rome, acc. to Varr. L. L. 5, § 42 Müll.; Verg. A. 8, 358; Ov. F. 6, 31; Plin. 3, 5, 9, § 68; Fest. p. 322 Müll.—
    B.
    Sāturnālis, e, adj., of or belonging to Saturn, Saturnian; as an adj. only with festum, = Saturnalia.—
    2.
    Subst.: Sāturnālĭa, iōrum, ibus (cf. on the gen.:

    certum est licito et Saturnalium et Saturnaliorum dici,

    Macr. S. 1, 4; Ruddim. 1, p. 97; v. also Bacchanalia, Compitalia, Vinalia, and the like), a general festival in honor of Saturn, beginning on the 17 th of December and lasting several days; the Saturnalia, Macr. S. 1, 7 sq.; Liv. 2, 21 sq.; Varr. L. L. 6, § 22 Müll.; Fest. s. v. ferias, p. 86 ib.; Cato, R. R. 57, 2; Varr. L. L. 5, § 64 Müll.; Cat. 14, 15; Cic. Att. 5, 20, 5; id. Cat. 3, 4, 10; Liv. 22, 1 fin.; Hor. S. 2, 3, 5 et saep.:

    prima,

    i. e. the first day of the Saturnalia, Liv. 30, 36 Drak. N. cr.:

    secunda, tertia,

    the second, third day of the Saturnalia, Cic. Att. 13, 52, 1.— Transf.:

    vestra Saturnalia, said of the feriae matronales, as the festival of the women,

    Mart. 5, 84, 11.—

    Prov.: non semper Saturnalia erunt,

    every day cannot be a holiday, Sen. Apoc. 12, § 2. —Hence,
    b.
    Sāturnālĭcĭus or - tĭus, a, um, adj., of or belonging to the Saturnalia, Saturnalian (post-Aug.):

    tributum,

    i.e. a presen given on the Saturnalia, Mart. 10, 17, 1:

    nuces,

    id. 5, 30, 8; 7, 91, 2:

    versus,

    id. 5, 19, 11.—
    C.
    Sāturnĭăcus, a, um, adj., of Saturn (late Lat.), Aug. c. Faust. 20, 13. [p. 1636]

    Lewis & Short latin dictionary > Saturnii

  • 9 Saturnus

    Sāturnus (old collat. form Sāteur-nus, Fest. pp. 323 and 325 Müll., and SAETVRNVS, on a vase; v. Ritschl, de Fictil. Litteratis, and Schweizer, Zeitschr. für vergl. Sprachf. 4, p. 65 sq.), i, m. [1. sero;

    ab satu est dictus Saturnus,

    Varr. L. L. 5, § 64 Müll.], Saturn; according to the myth, the most ancient king of Latium, who came to Italy in the reign of Janus; afterwards honored as the god of agriculture and of civilization in general; hence early identified with the Kronos of the Greeks:

    qui terram colerent, eos solos reliquos esse ex stirpe Saturni regis,

    Varr. R. R. 3, 1, 5:

    principes (dei) in Latio Saturnus et Ops,

    id. L. L. 5, § 57 Müll.:

    primus ab aetherio venit Saturnus Olympo, Arma Jovis fugiens et regnis exsul ademptis. Is genus indocile ac dispersum montibus altis Composuit legesque dedit Latiumque vocari Maluit, etc.,

    Verg. A. 8, 319 sq.; Ov. F. 1, 193; 1, 235 sq.; 6, 29 sq.; Tib. 1, 3, 35; 2, 5, 9 et saep.—As the god of time, Cic. N. D. 2, 25, 64; Lact. 1, 12, 9.—As the sun-god of the Phœnicians, = Baal, Curt. 4, 3, 15:

    Saturni sacra dies,

    i. e. Saturday, Tib. 1, 3, 18:

    Saturni Stella,

    the planet Saturn, Cic. N. D. 2, 20, 52; 2, 46, 119; id. Div. 1, 39, 85.—As subst.: Sāturnus, i, m., the planet Saturn, Hor. C. 2, 17, 23.—Hence,
    A.
    Sāturnĭus, a, um, adj., of or belonging to Saturn, Saturnian:

    stella,

    i. e. the planet Saturn, Cic. Rep. 6, 17, 17: mons, an ancient name of the Capitoline Hill, acc. to Varr. L. L. 5, § 42 Müll., and Fest. p. 322 ib.: terra, i. e. Latium, Enn. ap. Varr. L. L. 5, § 42 ib. (Ann. v. 25 Vahl.); Ov. F. 5, 625; also,

    tellus,

    Verg. A. 8, 329;

    and arva,

    id. ib. 1, 569; in a wider sense: tellus, for Italy, id. G. 2, 173:

    regna,

    i. e. the golden age, id. E. 4, 6: proles, i. e. Picus, a son of Saturn, Ov. M. 14, 320:

    gens,

    i. e. the Italians, id. F. 1, 237: Juno, as daughter of Saturn, Enn. ap. Serv. ad Verg. A. 4, 576 (Ann. v. 65 Vahl.); Verg. A. 12, 156; Ov. M. 4, 447:

    Juppiter,

    id. ib. 9, 242;

    also pater (sc. Superum),

    Verg. A. 4, 372; Ov. M. 1, 163:

    domitor maris,

    i. e. Neptune, Verg. A. 5, 799:

    virgo,

    i. e. Vesta, Ov. F. 6, 383: versus, the Saturnian verse, the oldest kind of metre among the Romans, in use down to the time of Ennius, Fest. s. v. Saturnus, p. 325 Müll.; cf.

    of the same, numerus,

    Hor. Ep. 2, 1, 158:

    carmen,

    Ter. Maur. p. 2439:

    metrum,

    Diom. p. 512; v. Herm. Doctr. Metr. III. 9, and Bernhardy, Röm. Lit. p. 70 sq.—
    2.
    Substt.
    a.
    Sāturnĭus, ii, m.
    (α).
    Jupiter, Enn. ap. Prisc. p. 1113 P. (Ann. v. 444 Vahl.); Ov. M. 8, 703; Claud. Gigant. 16.—
    (β).
    Pluto, Ov. M. 5, 420.—
    (γ). b.
    Sāturnĭa, ae, f.
    (α).
    Juno, Enn. ap. Prisc. p. 1103 P. (Ann. v. 483 Vahl.); Verg. A. 1, 23; Ov. F. 1, 265; 2, 191; 5, 235; id. M. 1, 612 et saep. —
    (β).
    The town built by Saturn on the Capitoline Hill, the fabled beginning of Rome, acc. to Varr. L. L. 5, § 42 Müll.; Verg. A. 8, 358; Ov. F. 6, 31; Plin. 3, 5, 9, § 68; Fest. p. 322 Müll.—
    B.
    Sāturnālis, e, adj., of or belonging to Saturn, Saturnian; as an adj. only with festum, = Saturnalia.—
    2.
    Subst.: Sāturnālĭa, iōrum, ibus (cf. on the gen.:

    certum est licito et Saturnalium et Saturnaliorum dici,

    Macr. S. 1, 4; Ruddim. 1, p. 97; v. also Bacchanalia, Compitalia, Vinalia, and the like), a general festival in honor of Saturn, beginning on the 17 th of December and lasting several days; the Saturnalia, Macr. S. 1, 7 sq.; Liv. 2, 21 sq.; Varr. L. L. 6, § 22 Müll.; Fest. s. v. ferias, p. 86 ib.; Cato, R. R. 57, 2; Varr. L. L. 5, § 64 Müll.; Cat. 14, 15; Cic. Att. 5, 20, 5; id. Cat. 3, 4, 10; Liv. 22, 1 fin.; Hor. S. 2, 3, 5 et saep.:

    prima,

    i. e. the first day of the Saturnalia, Liv. 30, 36 Drak. N. cr.:

    secunda, tertia,

    the second, third day of the Saturnalia, Cic. Att. 13, 52, 1.— Transf.:

    vestra Saturnalia, said of the feriae matronales, as the festival of the women,

    Mart. 5, 84, 11.—

    Prov.: non semper Saturnalia erunt,

    every day cannot be a holiday, Sen. Apoc. 12, § 2. —Hence,
    b.
    Sāturnālĭcĭus or - tĭus, a, um, adj., of or belonging to the Saturnalia, Saturnalian (post-Aug.):

    tributum,

    i.e. a presen given on the Saturnalia, Mart. 10, 17, 1:

    nuces,

    id. 5, 30, 8; 7, 91, 2:

    versus,

    id. 5, 19, 11.—
    C.
    Sāturnĭăcus, a, um, adj., of Saturn (late Lat.), Aug. c. Faust. 20, 13. [p. 1636]

    Lewis & Short latin dictionary > Saturnus

  • 10 cōgnōmentum

        cōgnōmentum ī, n    [rare or late for cognomen], a surname: cognomento qui skoteino\s perhibetur, Poet. ap. C.: Puteoli cognomentum a Nerone adipiscuntur, Ta.— A name: (Rhenum) verso cognomento Vahalem dicere, Ta.
    * * *
    surname, family/3rd/allusive name; sobriquet; name; cult name of a god

    Latin-English dictionary > cōgnōmentum

  • 11 ariel

    altar, fire-altar, fire-hearth of God; (Ezekiel 43:15); name = lion of God

    Latin-English dictionary > ariel

  • 12 Daphnaeus

    dā̆phne (Inscr. freq. DAPHINE, v. Ritschl, Opusc. Phil. 2, 483 sq.), ēs, f., = daphnê, the laurel-tree, bay-tree:

    baccis redimita daphne,

    Petr. 131, 8.—Hence,
    II.
    Proper name Daphne, es, f.
    A.
    The daughter of the river-god Peneus; she was changed into a laurel-tree, Ov. M. 1, 452; id. H. 15, 25; Hyg. Fab. 203; Serv. Verg. A. 3, 91: according to Serv. Verg. A. 2, 513, and id. Ecl. 3, 63, daughter of the river-god Ladon.—
    B.
    A place in Syria, near Antioch, Liv. 33, 49; Hieron. in Ezech. 47, 18; Amm. 19, 12; Vulg. 2 Macc. 4, 33.—Hence,
    1.
    Daphnaeus, a, um, adj., of or at Daphne, Apollo, Amm. 22, 13, 1.—
    2.
    Daphnensis, e, adj., belonging to Daphne:

    lucus,

    Cod. Just. 11, 77, 1:

    palatium,

    Cod. Theod. 15, 2, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Daphnaeus

  • 13 Daphne

    dā̆phne (Inscr. freq. DAPHINE, v. Ritschl, Opusc. Phil. 2, 483 sq.), ēs, f., = daphnê, the laurel-tree, bay-tree:

    baccis redimita daphne,

    Petr. 131, 8.—Hence,
    II.
    Proper name Daphne, es, f.
    A.
    The daughter of the river-god Peneus; she was changed into a laurel-tree, Ov. M. 1, 452; id. H. 15, 25; Hyg. Fab. 203; Serv. Verg. A. 3, 91: according to Serv. Verg. A. 2, 513, and id. Ecl. 3, 63, daughter of the river-god Ladon.—
    B.
    A place in Syria, near Antioch, Liv. 33, 49; Hieron. in Ezech. 47, 18; Amm. 19, 12; Vulg. 2 Macc. 4, 33.—Hence,
    1.
    Daphnaeus, a, um, adj., of or at Daphne, Apollo, Amm. 22, 13, 1.—
    2.
    Daphnensis, e, adj., belonging to Daphne:

    lucus,

    Cod. Just. 11, 77, 1:

    palatium,

    Cod. Theod. 15, 2, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Daphne

  • 14 daphne

    dā̆phne (Inscr. freq. DAPHINE, v. Ritschl, Opusc. Phil. 2, 483 sq.), ēs, f., = daphnê, the laurel-tree, bay-tree:

    baccis redimita daphne,

    Petr. 131, 8.—Hence,
    II.
    Proper name Daphne, es, f.
    A.
    The daughter of the river-god Peneus; she was changed into a laurel-tree, Ov. M. 1, 452; id. H. 15, 25; Hyg. Fab. 203; Serv. Verg. A. 3, 91: according to Serv. Verg. A. 2, 513, and id. Ecl. 3, 63, daughter of the river-god Ladon.—
    B.
    A place in Syria, near Antioch, Liv. 33, 49; Hieron. in Ezech. 47, 18; Amm. 19, 12; Vulg. 2 Macc. 4, 33.—Hence,
    1.
    Daphnaeus, a, um, adj., of or at Daphne, Apollo, Amm. 22, 13, 1.—
    2.
    Daphnensis, e, adj., belonging to Daphne:

    lucus,

    Cod. Just. 11, 77, 1:

    palatium,

    Cod. Theod. 15, 2, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > daphne

  • 15 Daphnensis

    dā̆phne (Inscr. freq. DAPHINE, v. Ritschl, Opusc. Phil. 2, 483 sq.), ēs, f., = daphnê, the laurel-tree, bay-tree:

    baccis redimita daphne,

    Petr. 131, 8.—Hence,
    II.
    Proper name Daphne, es, f.
    A.
    The daughter of the river-god Peneus; she was changed into a laurel-tree, Ov. M. 1, 452; id. H. 15, 25; Hyg. Fab. 203; Serv. Verg. A. 3, 91: according to Serv. Verg. A. 2, 513, and id. Ecl. 3, 63, daughter of the river-god Ladon.—
    B.
    A place in Syria, near Antioch, Liv. 33, 49; Hieron. in Ezech. 47, 18; Amm. 19, 12; Vulg. 2 Macc. 4, 33.—Hence,
    1.
    Daphnaeus, a, um, adj., of or at Daphne, Apollo, Amm. 22, 13, 1.—
    2.
    Daphnensis, e, adj., belonging to Daphne:

    lucus,

    Cod. Just. 11, 77, 1:

    palatium,

    Cod. Theod. 15, 2, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Daphnensis

  • 16 Mercuriales

    Mercŭrĭālis, e, adj. [Mercurius], of or belonging to the god Mercury:

    caduceum,

    App. M. 11, p. 262: unde frequentia Mercuriale Imposuere mihi cognomen compita, called me Mercury (as being a skilful man of business), Hor. S. 2, 3, 25.— Subst.: Mercŭrĭāles, ium, m., the name of a corporation of traders:

    Mercuriales M. Furium Flaccum de collegio ejecerunt,

    Cic. Q. Fr. 2, 5, 2.—With reference to Mercury as the god of scholars:

    Faunus, Mercurialium Custos virorum,

    Hor. C. 2, 17, 28.—
    B.
    Of or belonging to the planet Mercury:

    cursus,

    Macr. Somn. Scip. 2, 4.—
    II.
    Transf.
    A.
    Herba mercurialis, a plant, dog's-mercury, Cato, R. R. 158; Plin. 25, 5, 18, § 38.—
    B.
    Pagus Mercurialis, a town of Africa propria, in Zeugitana, Inscr. Spon. Miscell. Erud. Antiq. p. 191.

    Lewis & Short latin dictionary > Mercuriales

  • 17 Mercurialis

    Mercŭrĭālis, e, adj. [Mercurius], of or belonging to the god Mercury:

    caduceum,

    App. M. 11, p. 262: unde frequentia Mercuriale Imposuere mihi cognomen compita, called me Mercury (as being a skilful man of business), Hor. S. 2, 3, 25.— Subst.: Mercŭrĭāles, ium, m., the name of a corporation of traders:

    Mercuriales M. Furium Flaccum de collegio ejecerunt,

    Cic. Q. Fr. 2, 5, 2.—With reference to Mercury as the god of scholars:

    Faunus, Mercurialium Custos virorum,

    Hor. C. 2, 17, 28.—
    B.
    Of or belonging to the planet Mercury:

    cursus,

    Macr. Somn. Scip. 2, 4.—
    II.
    Transf.
    A.
    Herba mercurialis, a plant, dog's-mercury, Cato, R. R. 158; Plin. 25, 5, 18, § 38.—
    B.
    Pagus Mercurialis, a town of Africa propria, in Zeugitana, Inscr. Spon. Miscell. Erud. Antiq. p. 191.

    Lewis & Short latin dictionary > Mercurialis

  • 18 Adonis

    Ădōnis, nis or nĭdis, m., = Adônis and Adôn (nom. Adon, Venant. Carm. 7, 12 and 18; gen. Adonis, Plin. 19, 4, 19, § 49; dat. Adonidi, Cic. N. D. 3, 23; acc. Adonidem, Claud. Nupt. Hon. et Mar. 16:

    Adonim,

    Prop. 3, 5, 37, acc. to Müller, Adonem:

    Adonem,

    Serv. ad Verg. E. 10, 18; Arnob. 4, p. 184; voc. Adoni, Ov. Met. 10, 542; abl. Adone, App. M. 8, p. 213).
    I.
    A son of Cinyras, king of Cyprus, beloved by Venus on account of his extraordinary beauty; he was torn in pieces in the chase by a wild boar, which Mars (acc. to some, Diana) sent against him out of jealousy, but was changed by Venus to a flower, which bore the name Adonium, and was yearly bewailed by her on the anniversary of his death, Ov. M. 10, 503 sq.; Macr. S. 1, 21; Serv. ad Verg. E. 8, 37; cf. with 10, 18, and Adonia: Adonis horti, Gr. kêpoi Adônidos, pots of lettuce and other plants, which blossom quick, but wither as soon, Plin. 19, 4, 19, § 49; cf. Böttig. Sab. 1, 264.—
    II. III.
    A name of a fish, i. q. exocoetus, Plin. 9, 19, 34, § 70.

    Lewis & Short latin dictionary > Adonis

  • 19 ambrosia

    1.
    ambrŏsĭa, ae, f., = ambrosia.
    I.
    Lit., ambrosia, the food of the gods (as nectar was their drink):

    non enim ambrosiā deos aut nectare laetari arbitror,

    Cic. Tusc. 1, 26, 65; Ov. P. 1, 10, 11:

    Suaviolum dulci dulcius ambrosiā,

    Cat. 99, 2.—Hence: orator ambrosiā alendus, prov. once in Cic., qs. a god among orators, of a distinguished orator (opp. faenum esse), Cic. de Or. 2, 57.— Also food for the steeds of the gods:

    equos ambrosiae suco saturos,

    Ov. M. 2, 120; 4, 215 (acc. to Hom. Il. 5, 368 and 369).—
    II.
    Transf.
    A.
    The unguent of the gods (so, ambrosia, Hom. Il. 14, 170;

    16, 670): ambrosiā cum dulci nectare mixtā Contigit os,

    Ov. M. 14, 606:

    liquidum ambrosiae diffundit odorem,

    Verg. G. 4, 415; id. A. 12, 419.—
    B.
    The name of several plants, esp. of the botrys or artemisia, Turkish mugwort: Choenopodium botrys, Linn.; Plin. 27, 4, 11, § 28.—Another plant of this name, Plin. 27, 8, 31, § 55.—
    C.
    An antidote to poison, Cels. 5, 23.
    2.
    Ambrŏsĭa, v. Ambrosie.

    Lewis & Short latin dictionary > ambrosia

  • 20 cito

    1.
    cĭtŏ, adv., v. cieo, P. a. fin.
    2.
    cĭto, āvi, ātum ( part. perf. gen. plur. citatūm, Att. ap. Non. p. 485; inf. pass. citarier, Cat. 61, 42), 1, v. freq. a. [cieo].
    I.
    To put into quick motion, to move or drive violently or rapidly, to hurl, shake, rouse, excite, provoke, incite, stimulate, promote, etc. (mostly post-Aug. and poet.; in earlier authors usu. only in P. a.):

    citat hastam,

    Sil. 4, 583:

    arma,

    Stat. Th. 8, 124:

    gradum,

    Claud. VI. Cons. Hon. 510:

    urinam,

    Cels. 2, 19:

    pus,

    id. 5, 28, n. 13:

    umorem illuc,

    id. 4, 6:

    alvum,

    Col. 7, 9, 9:

    ubi luctandi juvenes animosa citavit gloria,

    Stat. Th. 6, 834. —
    2.
    Of plants, to put or shoot forth:

    virgam,

    Col. 3, 6, 2; 4, 15, 2:

    radices,

    id. 5, 5, 5; id. Arb. 10, 3; Pall. Feb. 9, 6.—
    B.
    Trop.:

    isque motus (animi) aut boni aut mali opinione citetur,

    be called forth, Cic. Tusc. 3, 11, 24 Orell. N. cr. (cf.:

    motus cieri,

    id. ib. 1, 10, 20).—
    II.
    (Like cieo, 2.) With reference to the termination ad quem, to urge to, call or summon to (class.; esp. freq. in lang. of business;

    syn.: voco, adesse jubeo): patres in curiam per praeconem ad regem Tarquinium citari jussit,

    Liv. 1, 47, 8; id. 3, 38, 6 and 12:

    senatum,

    id. 9, 30, 2:

    in fora citatis senatoribus,

    id. 27, 24, 2:

    tribus ad sacramentum,

    Suet. Ner. 44; cf. Cat. 61, 43:

    judices citati in hunc reum consedistis,

    Cic. Verr. 2, 1, 7, § 19:

    citari nominatim unum ex iis, etc., i. e. for enrollment for milit. service,

    Liv. 2, 29, 2; id. Epit. libr. 14; Val. Max. 6, 3, 4.—
    B.
    Esp.
    1.
    In law, to call the parties, to see whether they are present (syn.:

    in jus vocare, evocare): citat reum: non respondet. Citat accusatorem... citatus accusator non respondit, non affuit,

    Cic. Verr. 2, 2, 40, § 98; 2, 2, 38, § 92; id. Div. in Caecil. 13, 41;

    so of those accused,

    id. Verr. 2, 2, 38, § 92; id. Mil. 19, 50; Suet. Tib. 11; 61.—And of the roll of a gang of slaves:

    mancipia ergastuli cottidie per nomina,

    Col. 11, 1, 22 al. —Hence, to accuse:

    cum equester ordo reus a consulibus citaretur,

    Cic. Sest. 15, 35; Vitr. 7 praef.;

    and facetiously,

    Plaut. Curc. 1, 3, 6.—With gen. of the charge or penalty:

    omnes ii... abs te capitis C. Rabirii nomine citantur,

    Cic. Rab. Perd. 11, 31; cf.:

    ne proditi mysterii reus a philosophis citaretur,

    Lact. 3, 16, 5.—Of witnesses:

    in hanc rem testem totam Siciliam citabo,

    Cic. Verr. 2, 2, 59, § 146; Suet. Caes. 74; Quint. 6, 4, 7.—
    b.
    Beyond the sphere of judicial proceedings: testem, auctorem, to call one to witness, to call upon, appeal to, quote, cite:

    quamvis citetur Salamis clarissimae testis victoriae,

    Cic. Off. 1, 22, 75:

    quos ego testes citaturus fui rerum a me gestarum,

    Liv. 38, 47, 4:

    poëtas ad testimonium,

    Petr. 2, 5:

    libri, quos Macer Licinius citat identidem auctores,

    Liv. 4, 20, 8.— To call for votes or opinions in the senate, haec illi, quo quisque ordine citabantur, Plin. Ep. 9, 13, 18.—Of an appeal to a god for aid, etc., Ov. F. 5, 683; Cat. 61, 42.—
    2.
    (Like cieo, II. C.) In gen., to mention any person or thing by name, to name, mention, call out, proclaim, announce (rare but class.;

    syn. laudo): omnes Danai reliquique Graeci, qui hoc anapaesto citantur,

    Cic. Fin. 2, 6, 18: victorem Olympiae citari; cf. Nep. praef. § 5; Liv. 29, 37, 9; Stat. Th. 6, 922:

    paeanem,

    to rehearse, recite, Cic. de Or. 1, 59, 251:

    io Bacche,

    to call, Hor. S. 1, 3, 7 (cf.:

    triumphum ciere,

    Liv. 45, 38, 12, infra cieo, II. C. 2.); Col. 11, 1, 22.—Hence, cĭtātus, a, um, part., driven, urged on, hastened, hurried; and P a., quick, rapid, speedy, swift (opp. tardus; class.).
    A.
    Prop., freq.:

    citato equo,

    at full gallop, Caes. B. C. 3, 96; Liv. 1, 27, 7; 3, 46, 6; so,

    equis,

    id. 1, 5, 8; cf. Verg. A. 12, 373 al.:

    jumentis,

    Suet. Ner. 5:

    pede,

    Cat. 63, 2:

    tripudiis,

    id. 63, 26:

    citato gradu,

    Liv. 28, 14, 17:

    passibus,

    Sen. Hippol. 9:

    axe,

    Juv. 1, 60:

    citatum agmen,

    Liv. 35, 30, 1:

    citatiore agmine ad stativa sua pervenit,

    id. 27, 50, 1; so,

    citatissimo agmine,

    id. 22, 6, 10 al.:

    amnis citatior,

    id. 23, 19, 11:

    flumen,

    Sen. Herc. Fur. 178:

    nautae,

    Prop. 1, 8, 23:

    rates,

    Sen. Hippol. 1048; Luc. 8, 456:

    currus,

    Sil. 8, 663:

    Euro citatior,

    Sil. 4, 6:

    alvus citatior,

    Plin. 7, 15, 13, § 63.—Also instead of an adv. (cf. citus, B.):

    Rhenus per fines Trevirorum citatus fertur,

    Caes. B. G. 4, 10:

    ferunt citati signa,

    Liv. 41, 3, 8:

    penna citatior ibat,

    Sil. 10, 11.—
    B.
    Trop., quick, rapid, vehement, impetuous:

    argumenta acria et citata,

    Quint. 9, 4, 135;

    and transf. to persons: in argumentis citati atque ipso etiam motu celeres sumus,

    id. 9, 4, 138:

    Roscius citatior, Aesopus gravior fuit,

    id. 11, 3, 111; 11, [p. 346] 3, 17:

    pronuntiatio (opp. pressa),

    id. 11, 3, 111:

    citatior manus (opp. lenior),

    id. 11, 3, 102:

    soni tum placidi tum citati,

    Gell. 1, 11, 15.— Adv.: cĭtātē, quickly, speedily, nimbly, rapidly (perh. only in the two foll. examples):

    piscatores citatius moventur,

    Quint. 11, 3, 112:

    ut versus quam citatissime volvant,

    id. 1, 1, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > cito

См. также в других словарях:

  • how in God's name — how/what/why/etc in God’s name spoken formal phrase used for emphasizing a question Thesaurus: ways of adding emphasis to questionssynonym Main entry: God …   Useful english dictionary

  • what in God's name — how/what/why/etc in God’s name spoken formal phrase used for emphasizing a question Thesaurus: ways of adding emphasis to questionssynonym Main entry: God …   Useful english dictionary

  • why in God's name — how/what/why/etc in God’s name spoken formal phrase used for emphasizing a question Thesaurus: ways of adding emphasis to questionssynonym Main entry: God …   Useful english dictionary

  • God's name — the name of God …   English contemporary dictionary

  • in God's name — used in questions to emphasize anger or surprise what in God s name are you doing up there? * * * in ˈGod s/ˈHeaven s name | in the name of ˈGod/ˈHeaven idiom used especially in questions to show that you are angry, surprised or shocked • What in …   Useful english dictionary

  • what in God's name — interjection used to add emphasis to what when beginning question. What in Gods name are you doing with that pizza? Syn: what the dickens, what on Earth, what the Devil …   Wiktionary

  • why in God's name — interjection used to add emphasis to why when beginning question. Why in Gods name have you got my pizza? Syn: why the dickens, why on Earth, why the Devil …   Wiktionary

  • god — [gɔd US ga:d] n [: Old English;] 1.) God the spirit or ↑being who Christians, Jews, Muslims etc pray to, and who they believe created the universe ▪ Most Americans still believe in God . ▪ Nothing could shake his belief in God . ▪ He thought it… …   Dictionary of contemporary English

  • God Rest Ye Merry, Gentlemen — (or God rest you merry, gentlemen) is a traditional Christmas carol. The melody is in a minor key and is in common time or cut time. The composer is unknown; it is often attributed as English traditional . History Like so many early Christmas… …   Wikipedia

  • God Rest Ye Merry Gentlemen — God Rest Ye Merry, Gentlemen God Rest Ye Merry, Gentlemen est un hymne chrétien traditionnel et l un des plus anciens chants de Noël. Sa tonalité est La mineur. Histoire God Rest Ye Merry, Gentlemen fut d abord publié en Angleterre 1823 lorsqu il …   Wikipédia en Français

  • God rest you merry gentlemen — God Rest Ye Merry, Gentlemen God Rest Ye Merry, Gentlemen est un hymne chrétien traditionnel et l un des plus anciens chants de Noël. Sa tonalité est La mineur. Histoire God Rest Ye Merry, Gentlemen fut d abord publié en Angleterre 1823 lorsqu il …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»